Monteverdi: Madrigalen en canzonettes boek 9; Scherzi musicali. Delitiæ Musicæ o.l.v. Marco Longhini. Naxos 8.555318 (74’37”). 2006

Het madrigaal geeft de veranderingen in de muzikale stijl gedurende de loopbaan van Monteverdi prachtig weer en weerspiegelt de overgang van Renaissance naar barok. Monteverdi’s aanvankelijke stijl met vaak geaccentueerde, luchtige vijfstemmige composities maakte uiteindelijk plaats voor een meer expressieve vorm met gewaagde dissonanten en  scherpe melodische modulaties. Geleidelijk maakte de noodzaak om de tekst helderder te krijgen de textuur eenvoudiger; de twee hoogste stemmen werd en prominenter en de onderste fungeerden als stevige basis voor de harmonie. Door deze verschuiving kwamen de latere madrigalen met minder stemmen uit en werden ze ondersteund door een instrumentale bas. Iets van deze ontwikkeling blijkt wanneer we de opname die Marco Longhini in 2003 heeft gewijd aan het vijfde boek Madrigalen (Naxos 8.555311) vergelijkt met dit negende. Daarmee wordt de periode 1605 tot 1651 overbrugd. De nieuwe opname is aangevuld met de zes Scherzi musicali uit 1632 die tussentijds werden gecomponeerd.

De opname begint met de korte Sinfonia prima á 3 van Biagio Marini (1594 - 1663).

Het ensemble Delitiæ Musicæ bestaat uit 6 zangers (3 contratenoren, 2 tenoren en een bas) die afwisselend zingen en een instrumentaal ensemble met viool, cello, barokgitaar, theorbe en klavecimbel/orgel. De zangers zijn effectief en welsprekend, de instrumentale ondersteuning is gevoelig en onopdringerig. Zo is alles goed voor elkaar.