Mayer: Symfonie nr. 4 in b; Pianoconcert in Bes; Strijkkwartet in g op.14; Pianosonate in d; ’Tonwellen’, ‘Valse’ uit Salonstücke op. 30; Mars in A. Resp. Neubrandenburger Philharmonie o.l.v. Stefan Malzew, Ewa Kupic met de Neubrandenburger Philharmonie o.l.v. Sebastian Tewinkel; Klenke kwartet; Yang Tai (p). Capriccio C 5339 (2 cd’s, 2u., 11’21”). 2012-2017

De Duitse componiste Emilie Luise Friderica Mayer (1812 - 1883) moet ondanks eetstoornissen een krachtige, originele persoonlijkheid zijn geweest die haar eigen, haast Beethoveniaanse muzikale weg uitstippelde. Ze studeerde o.a. bij Carl Loewe en ontwikkelde een geheel eigen harmonische taal met veel wisselingen van tonaliteit en een voorkeur voor sept akkoorden.

Uit haar acht Symfonieën, geschreven tussen 1847 en 1857 blijkt dat ze goed naar Beethoven heeft geluisterd. Met als resultaat een heldere, expressieve klanktaal in nr.4 die zeker een groter publiek verdient. Het werk raakte verloren, maar aan de hand van een resterende vorm als pianoduo en mrt kennis van haar andere symfonieën wist dirigent Malzew deze te reconstueren. Veel brengt deze muziek in de omgeving van Schumann en Mendelssohn.

Dit dubbelalbum geeft aan aardige dwarsdoorsnee van haar oeuvre. Ze scheef maar één Pianoconcert (1850), 7 Strijkkwartetten waarvan hier het eerste klinkt en een groot aantal pianowerken, waaronder vele Salonstücke, de Marsch en de eerste Pianosonate.

Dat Pianoconcert klinkt haast anachronistisch Mozartiaans. Het Strijkkwartet begint heel pakkend, maar vervolgt minder verrassend. Boeiender is daarna weer de Mendelssohninaanse Pianosonate en bezit een heel innemend langzaam deel. Als Mayer dat werk zelf uitvoerde moet ze over een heel goede techniek hebben beschikt.

Het programme eindigt luchtig met salonmuziek. We mogen van geluk spreken dat al de hier vastgelegde verklankingen een behoorlijk niveau hebben. Aanleiding genoeg om Emlie Mayer onder de Duitse componistes een plaatsje te geven naast Fanny Mendelssohn en Clara Schumann.