Messager: Les p’tites Michu. Violette Polchi (ms., Marie-Blanche), Anne-Aurore Cochet (s., Blanche-Narie), Philippe Estèphe (b., Gaston Rigaud), Marie Lenormand (ms., Mme. Michu), Damien Bigourdan (t. M. Michu), Boris Grappe (b., Le général), Artavazd Sargsyan (t., Aristide), Varoline Meng (ms., Mile Herpin en Romain Dayez (b., Bagnolet) met het koor van de Angers Nantes opera en het Orchestre national des Pays de la Loire o.l.v. Pierre Dumoussaud. Bru Zane BZ 1034 (2 cd’s, 1u., 42’55”). 2018 

In 1897 ging de operette Les p’tites Michu van André Messager op een libretto van Albert Vanloo en Georges Duval met veel succes in Parijs in première. De handeling speelt een aantal jaren na de Franse revolutie rond de dan 17-jarige tweelingdochters van een Parijse winkelier. Een van hen was geboren als de dochter van de markies des Ifs wiens vrouw meteen na haar geboorte was gestorven en werd bij hen ondergebracht. De markies betaalde de Michu’s daarvoor. De babies werden verwisseld en niemand wist meer wie wie was, daarom werden ze als tweeling opgevoed en Blanche-Marie en Marie-Blanche genoemd.

Daarna neemt de verwarring verder toe als het tweetal op school is geweest  bij een dominante Mlle. Herpin. Eén van de meisjes wordt bemind door Aristide, de ongelukkige bediende van Michu die niet weet welke van de twee hij moet kiezen.

Intussen is de markies opgeklommen tot de rang van generaal. Hij stuurt zijn adjudant Bagnolet er op uit om zijn dochter te zoeken die hij heeft beloofd aan kapitein Gaston Rigaud, de neef van Herpin.

Beide meisjes zagen wel wat in de galante militair.

In de tweede akte bezoek beide meiskes de generaal, maar vinden het moeilijk kiezen voor een huwelijkskandidaat. Blanche-Marie offert zich op, zodat haar zus verder kan als generaalsdochter, Irène des Ifs kan worden en met de kapitein kan trouwen.

In de laatste akte betreurt Blanche-Marie haar beslissing en toont ze zich bereid om met Aristide te trouwen. Maar intussen heeft Marie-Blanche ontdekt dat ze graag in het familiebedrijf werkt en tevreden kan zijn in een huwelijk met Aristide zodat haar zus met Gaston kan trouwen.

Op de huwelijksdag kijkt Marie-Blanche naar het portret van de echtgenote van de generaal en kleedt Blache-Marie in eenzelfde outfit. De overeenkomst is zo groot, dat de generaal denkt zijn overleden vrouw terug te zien. Dus moet Blanche-Marie zijn echte dochter zijn.

Daar op wisselen beide meisjes hun positie. Blanche-Marie trouwt met de kapitein en Marie-Blanche met Aristide. Iedereen gelukkig.

We boffen dat de hele bezetting in topvorm optreedt, maar Violette Polchi en Anne-Aurore Cochet verdienden aparte waardering voor de manier waarop ze hun rol vervullen, inclusief de vele dialogen.

Hoogtepunten zijn het rondo ‘Non, je n’ai jamais vu ça’ uit de tweede akte en sextet ‘Assieds-toi là’ uit de laatste. Ook het aandeel van koor en orkest lat weinig te wensen over.