Moscheles: Pianoconcerten nr. 1 in F op. 45, 6 in Bes op.90 ‘Fantastique’ en 7 in c op. 93 ‘Pathétique’. Howard Shelley met het Tasmaans symfonie orkest. Hyperion CDA 67385 (61’49”). 1999

Moscheles: Pianoconcerten nr. 2 in Es op. 56 en 3 in g op. 58; Fantasie ‘Anticipation of Scotland’ op. 75. Howard Shelley met het Tasmaans symfonie orkest. Hyperion CDA 67276 (75’50”). 2001

De in Praag geboren Ignaz Moscheles (1794 - 1870) maakte al als veertienjarige zijn debuut in Wenen. Zo’n tien jaar later, in 1818, schreef hij zijn Pianoconcert nr. 1 dat niet erg opmerkelijk is tot de vrolijke finale begint. In 1821 vertrok hij naar Londen, waar hij tot 1846 bleef wonen, In het eerste jaar daar ontstond Pianoconcert nr. 2 als melodieus en sierlijk werk dat verder weinig substantie te bieden heeft.

Gelukkig maakt Pianoconcert nr. 3 uit 1825 een wat sterkere indruk. Niet alleen omdat er sterkere ideeën in worden aangedragen, maar ook wordt de orkestpartij getekend door nogal donkere emotionaliteit, ook de pianopartij heeft meer te bieden dan kalme elegantie. Het passagewerk roept herinneringen aan Czerny op. 

Ng rijper en vloeiender klinkt Pianoconcert nr. 6 uit 1834 waarvan de delen ononderbroken in elkaar overgaan. Het heeft een mild langzaam deel en een agitato passage ingeleide finale met een zigeunermelodie. Pianoconcert nr. 7 ontstond een jaar later en heeft een heel kenmerkend, ingenieus scherzo. Maar waarop de titel Pathétique is gebaseerd.

Interessant in deze collectie is vooral de Grand fantasie ‘Anticipation of Scotland’ uit 1828. Een vijfdelige suite van karakterstukken die zijn gebaseerd op verschillende plaatsen in Schotland en als zodanig een soort evenknie van Mendelssohns derde, Schotse symfonie.

Dat Howard Shelley voor deze opnamen helemaal naar Tasmanië reisde, blijkt in muzikaal opzicht best de moeite waard. Hij speelt de solopartijen briljant en het orkest ondersteunt goed.