Miguez: Vioolsonate op. 14 Delirio; Velásquez: Vioolsonates nr. 1 en 2. Emmanuele Baldini en Karin Fernandes. Naxos 8.574118 (72’29”). 2014

Met het uitbrengen van aan bepaalde landen gewijde cd’s verricht Naxos nuttig zendingswerk om materiaal van internationaal onbekende componisten onder de algemene aandacht te brengen. Neem deze uitgave met Vioolsonates van Ǥlauco Velásquez (1884 - 1914) en Leopoldo Miguez (1850 - 1902) die in de Bazilliaanse serie verscheen. Zelfs in eigen land zullen beiden niet erg bekend zijn. Maar rond de overgangsperiode van de negentiende naar de twintigste eeuw speelde zij een wezenlijke rol in het Braziliaanse klassiek geörienteerde muziekleven.

Natuurlijk brachten ze Europese invloeden mee. Van Minguez is bekend dat hij in Parijs studeerde, groot bewonderaar was van Wagner, thuis de leider was van het Instituto nacional de musica en de Hymne voor de proclamatie van de republiek schreef. Velásquez daarentegen onderging zijn muzikale opleiding geheel in eigen land.

Beiden waren voorlopers in de ontwikkeling van de Braziliaanse muziekcultuur met veel eigens. De Sonate van Miguez uit 1885 blijkt een heel ambitieus lyrisch werk te zijn, in de beide latere Vioolsonates van Velásquez uit 1909 en 1911 schuit wat meer tropische romantiek.

Het is goed dat de uitvoering van dit drietal werden is toevertrouwd aan de Brazilianen Emmanuele Baldini en Karin Fernandes die het voordeel hebben dat ze dit idioom in hun genen hebben en er grondig mee vertrouwd zijn. Dat leidde tot voortreffelijke vertolkingen van de vierdelige sonate van Miguez en de twee driedelige van Velásquez.

Wie meer van Velásquez wil horen, zij gewezen op een opname met pianowerken van Clara Sverner (Marco Polo 8.22356).