MacMillan: The sun danced; Symfonie nr. 5 ‘Le grand inconnu’. Mary Bevan (s) met The Sixteen en Britten Sinfonia o.l.v. Harry Christophers. Coro COR 16179 (78’54”). 2019

In 2019 werd de Schotse componist James MacMillan zestig en dat werd tijdens het Edinburgh festival gevierd met de première van zijn Symfonie nr. 5. Als steeds heeft ook dit werk weer te maken met zijn rotsvaste R.K. geloof, ditmaal in de vorm van een koorsymfonie met de titel ‘de grote onbekende’ als een driedelige meditatie over de aard van de Heilige Geest. ‘Adem’ begint met een fluisterend koor dat Hebreeuwse, Griekse en Latijnse teksten zingt tegen een achtergrond van mysterieuze orkestgeluiden. Verderop in het werk volgen dramatische en extatische climaxen als in de componist niet langer de stokebrand van vroeger.

Indruk maakt vooral het 20-stemmige motet waarmee het tweede deel eindigt. Het is een eerbetoon aan Tallis’ Spem in alium. Vooral de manier waarop de componist de stemmen inzet, wekt bewondering. Het laatste deel is geen echte apotheose, zoals dat in The sun dances met het gebed om vergeving voor Fatima wel het geval is. Verder geeft de compositie zijn geheimen niet zo snel prijs. Herhaald beluisteren helpt, maar ik vrees dat de Symfonie als een ‘stream of consciousness’ minder treffend is dan vroeger werk van deze componist.