MacMillan: Symfonie nr. 4; Altvioolconcert. Lawrence Power met het BBC Filharmonisch orkest o.l.v. Martyn Brabbins. Hyperion CDA 68317 (72’27”). 2019

 

Wie in de augustusmaand trouw op de BBC de Londense Proms volgt, zal zich herinneren dat in 2013 het kersverse Altvioolconcert van James MacMillian werd geïntroduceerd dor Lawrence Power en het Londens filharmonisch orkest o.l.v. Jurowski en twee jaar later de Symfonie nr. 4 door het BBC Schots orkest o.l.v. David Runnicles. Dat werd meteen vastgelegd (Onyx 4157). 

Omdat opnamen van nieuwe werken van de Britse componist nooit lang op zich laten wachten lag het in de lijn der verwachting dat deze gauw zouden volgen. Hier zijn ze dan.

MacMillans Symfonie nr. 4 is markant door zijn opvallende kleurigheid. Die is vooral te danken aan de uitgebreide orkestbezetting met vooral toegevoegde houtblazers, slagwerk en toetsinstrumenten. De opzet is ééndelig en het werk duurt bijna veertig minuten waarin schijnbaar heel ongelijksoortige klanken tenslotte tot een coherent geheel worden gebundeld en de muziek een haast dreigende energie ontwikkelt. Het gebruik van stalen trommen en verderop ‘singing bowls’ wijst op een ceremonieel karakter dat is verbonden met Boeddhistische meditatie. Deze uitvoering is consistenter en beter opgenomen dan die van Runnicles.

Wat daarna opvalt, is dat het Altvioolconcert ongeveer hetzelfde karakter heeft. Het leidt geen enkele twijfel dat Lawrence Power de ideale vertolker van dit aan hem opgedragen werk is. Hij kan zich goed laten horen op momenten waarin de orkestratie is beperkt tot een paar instrumenten. Er zijn wel wat verrassingen, zoals enige accenten van de trombone en effecten van de fluit in het derde deel. De componist weet heel goed hoe hij moet orkestreren. De componist zal best gelukkig zijn met dit resultaat, dus waarom ook niet de luisteraar?