Mazzoli: Proving up. Michael Slattery (t., Miles Zegner), John Moore (b., Johannes ‘Pa’ Zegner), Talise Trevigne (s., Mrs. ‘Ma’ Zegner), Abigail Nims (ms., Toller Zegners daughter) en Cree Carrico (s., Littler Zegners daughter) met het International Contemporary ensemble o.l.v. Christopher Rountree. Pentatone PTC 5186-754 (79’46”). 2018
De Amerikaanse componiste Missy Mazzoli (1980) werd in Pennsylvania geboren en studeerde aan de universiteit in Boston waar ze in 2006 bachelor werd en daarna in Den Haag aan het Koninklijk Conservatorium afstudeerde bij Louis Andriessen, Richard Ayres en Martijn Padding. Als componiste valt ze vooral op met haar kameropera’s. Achtereenvolgens verschenen Salt, Song from the uproar, Breaking the waves en Proving up. Samen met librettoschrijver Royce Vavrek zette ze het korte verhaal van Karen Russell over een niet geheel uitgekomen ‘Amerikaanse droom’ van een emigrantengezin dat in de late negentiende eeuw na het einde van de Burgeroorlog de mogelijkheid krijgt om onder moeilijke omstandigheden een boerderij met een stuk land in het ruige Nebraska te verwerven. Die boerderij moet aan minimumeisen voldoen en bijvoorbeeld van glazen ramen zijn voorzien. Dat wordt gecontroleerd en om aan die voorwaarden te voldoen, worden wat kostbare bezittingen van het gezin aan de buren geleend. In het verloop dreigt dat gezin onder te gaan.
Het is een opdrachtwerk dat meteen bij de première juichkritieken kreeg en werd geprezen als een ‘briljant, aangrijpend, krachtig, zeer eigentijds werk vol horror en surrealisme’. Meteen in de proloog wordt dat bedreigend ingezet met een versie van ‘Uncle Sam’s farm’ als cantus firmus, duister gezongen door John Moore. In het verdere verloop horen we meer mooi ingeregen volksmuziek en een begeleiding waarin elektrische gitaren domineren. Gelukkig is er ook de nodige ruimte voor lyrische passages, maar de nare kanten domineren en de componiste weet met haar tachtig minuten durende muziek niet steeds de spanning vol te houden. Time Out magazine sprak over de componiste en haar werk wat overdreven van ‘Brooklyn’s post-millenial Mozart’. Of het opzet of geluk was dat Pentatone dit werk meteen met de Opera Omaha beslissend goed kon vastleggen, wordt niet duidelijk.