Mozart: Fantasieën in d KV. 397 (385g) en c KV. 475; Pianoconcert nr. 20 in d KV. 466; Silvestrov: De boodschapper (2x); Twee dialogen met een epiloog. Hélène Grimaud met Camerata Salzburg o.l.v. Giovanni Guzzo. DG 483.7853 (58’46”). 2020

 

Over dit nieuwe programma van de Franse pianiste, die tekens weet te overrompelen en niet aan de lopende band cd’s opneemt, is goed nagedacht. Want ze zocht hiervoor drie werken van Mozart uit: de onvoltooide Fantasie in d, het bekende Pianoconcert nr. 20 dat ze nooit eerder opnam en de Fantasie in c. Alle drie qua karakter en structuur bijzonder en in mineur, dus van een stevige Mozart.

Deze combineert ze met De Boodschapper, een compositie van de Oekraïnse componist Valentin Silvestrov uit 1996, niet alleen als antwoord op en echo van Mozart, maar ook om zijn kort tevoren overleden echtgenote, de pianiste Larissa Bondarenko te gedenken. Ze speelt dit werk eenmaal met strijkorkest (in 10’27”) en eenmaal solo (in 9’37”). Ze had ook een synthesizer mogen gebruiken in dit van weemoed zowel als hoop vervulde werk dat enigszins aan Pärt doet denken.

De Twee dialogen met een epiloog vormen aan het eind van dit programma een mooie afsluiting, maar ze laten ook het discours tussen beide componisten helemaal open. Een gemiste kans, of juist een stimulans om zelf verder na te denken?

Zelf merkt ze over Silvestrov op: ‘His music is harmonic, which far from being a weakness, is an enlightenment in its own right and very powerful in its simplicity’. Volgens haar signaleert de Fantasie in c ‘het einde van Mozart’. Zo zorgt Grimaud voor een mooi vervolg op haar uitgave ‘Credo’ met werken van Beethoven, Corigliano en Pärt (DG 479.1055) uit 2013.

Wat me zo bevalt van Grimaud, is dat ze na haar beginjaren altijd zulke interessante programma’s met onvoorspelbare composities die toch een sluitend geheel vormen, samenstelt. Ze blijft verrassen en kan het wat Mozart betreft tegen sterke rivalen opnemen. Haar begeleidingen voldoen ook aan hoge eisen.