Mozart: Pianoconcerten nr. 9 in Es KV. 271 ’Jeunehomme’, 17 in G KV. 453, 20 in d KV. 466, Adagio en fuga in c KV. 546 (bew.). Keith Jarrett met het Stuttgarts kamerorkest o.l.v. Dennis Russell Davies. ECM 462.651-2 (2 cd’s, 1u. 42’33”). 1996/8 

 

Mozart: Pianoconcerten nr. 21 in C KV. 467, 23 in A KV. 488, 27 in Bes KV. 595; Maurerische Trauermusik in c KV. 477. Keith Jarrett met het Stuttgarts kamerorkest o.l.v. Dennis Russell Davies. ECM 449.670-2 (2 cd’s, 2u. 10’). 1995  

 

Het trieste feit dat de in 1945 geboren Amerikaanse pianist Keith Jarrett in 2018 kort na elkaar door twee beroertes is getroffen, sindsdien een verlamde linkerarm heeft en dus niet meer kan optreden, is aanleiding om nog even de aandacht te vestigen op dit tweetal Mozartalbums. Jarrett was namelijk niet alleen jazzpianist, maar speelde ook ‘klassiek’. Belangrijk, wat heel goed, zijn vooral zijn Bachopnamen van de Goldbergvariaties (ECM 839.622-2), de beide banden Wohltemperiertes Klavier (ECM 835.246-2 en 847.936-2) en de zes Vioolsonates met Michelle Makarski (ECM 476.458-3), alle hier besproken, maar ook een stel Pianoconcerten van Mozart.

Dat leidde tot lichtelijk aparte, maar interessante vertolkingen. Jarretts Mozart klinkt wat afstandelijk en koel, maar hij peelt heel welluidend. Dat daarbij vooral in de mineurconcerten de turbulente en dramatische passages wat in de verdrukking komen, is onvermijdelijk, maar de interactie met dirigent Russell Davies is uitstekend. Fijn ook dat de blazers uit het Stuttgartse orkest zoveel ruimte krijgen in hun dialogen met de solist, vooral in de concerten nr. 17 en 20. Leuk ook Adagio en fuga en de Maurerische Trauermusik een plaatsje kregen.

Het zijn interessante blijken van een heel persoonlijke Mozart.