Mozart: Concert voor 2 piano’s en orkest in Es KV 356; Scéne met Rondo ‘Ch’io mi scordi di te?’ KV. 505; Concert voor piano, viool en orkest in D KV 315f/Anh. 56. Louis Lortie. Frank Brailey en Vladyslava Luchenko (p) c.q. Iris van Wijnen (ms) met het Symfonie orkest Biel o.l.v. Kaspar Zehnder. Fuga Libera FUG 766 (64’06”). 2019/20
Verscholen in de Köchel catalogus zijn werken van Mozart die men slechts sporadisch te horen krijgt. Deze uitgave bevat daarvan drie voorbeelden. Het Dubbelconcert KV 356 is weliswaar redelijk bekend, maar staat om wel begrijpelijke redenen (waar haal je voor zo’n klus twee geschikte solisten vandaan?) maar zelden op het programma/ Voor wie het toch wil horen, bieden opnamen uitkomst. Eén der mooiste is nog altijd van Clara Haskil en Geza Anda (Archipel ARPCD 0339) uit 1956.
Mozart schreef zijn Viool/pianoconcert tijdens zijn verblijf in Mannheim in 1778 voor een ‘Academie des amateurs’ mrt hemzelf als pianosolist en Ignaz Fränzl, de aanvoerder van het Mannheimse orkest als vioolsolist. Mozart schreef slechts de eerste 120 maten van het eerste deel en de eerste 74 van het tweede en niets van het derde. Albert Einstein vermoedt dat de verdere ontwikkeling werd gestaakt omdat de keurvorst broodheer naar München verhuisde en veel orkestleden meenam, zodat er te weinig overbleven om de Academie doorgang te laten vinden. Daarom liet Mozart het concert rusten en zijn we aangewezen op een niet nader toegelichte reconstructie en aanvulling.
Van dit werk bestaat al een viertal opnamen, o.a eentje van Jean-Jacques Kantorow en Glen Wilson met het Nederlands kamerorkest uit (Denon 33C37-7505) uit 1984. Vladyslava Luchenko en Frank Brailey voeren het eveneens heel afgewogen en eensgezind geheel naar behoren uit.
In KV. 365, ook wel Pianoconcert nr. 10 genaamd, is Louis Lortie zijn partner, Het is Mozarts laatste, in Salzburg geschreven Pianoconcert en bedoeld voor Nannerl en hemzelf. Het werk bestaat in twee versies, de eerste uit 1779 met een beperkte, de tweede uit 1782 met een wat uitgebreider orkestbezetting.
Lortie en Brailey spelenhet werk met veel speelse charme en spiritualiteit als een tweeling die zich kostelijk vermaakt. Omdat mijn vrouw toevallig uit het Zwitserse Biel/Bienne komt, was het interessant te horen dat het plaatselijk orkest niveau heeft.
De Scéne met Rondo ‘Ch’io mi scordi di te?’ voor sopraan met obligate piano en orkest uit 1786 was bestemd voor Nancy Storace als afscheid van een zangeres die hij zeer bewonderde. Hier treedt Iris van Wijnen met haar mooie ranke stem met succes in haar voetsporen.