Martucci: Symfonieën nr. 1 in d op. 75 en 2 in F op. 81. Maleisisch filharmonisch orkest o.l.v. Kees Bakels. BIS CD 1255 (80’20”). 2000 

 

Martucci: Symfonie nr. 1 in d op. 75; Novelette op. 82 (bew); Nocturne op.70/1 (bew); Tarantella op. 44/6. Philharmonia orkest o.l.v. Francesco d’Avalos. ASV CD DCA 675 (60’23”). 1988

 

Martucci: Symfonie nr. 2 in F op. 81; ‘Andante’ uit Stukken voor cello en piano op. 69/2 (bew.); Colore orientale op. 44/3. George Ives (vc) met het Philharmonia orkest o.l.v. Francesco d’Avalos. ASV CD DCA 689 (65’39”). 1989

 

De in Napels geboren Giuseppe Martucci (1856 - 1909) gaf er de voorkeur aan om geen opera’s te schrijven maar orkestwerken en daarvoor inspiratie te zoeken in Noord Europa. Voor zijn Symfonie nr. 1 uit 1889-1895 bij Beethoven, Schumann en Brahms. Omgekeerd vond naar het schijnt Sibelius voor zijn Symfonie nr. 2 inspiratie bij Martucci. Deze was ook bekend als leraar van Respighi.

Net als de aanvullend opgenomen stukken hebben beide Symfonieën (nr. 2 is uit 1899-1904) gelukkig iets eigens, dat telkens blijkt uit voortdurend wisselende ritmen en wanneer de fantasie een vrije vlucht neemt. Materiaal dat interessant genoeg is voor nadere verkenning.

Het voordeel van de BIS opname van Kees Bakels is dat deze beter klinkt en beide Symfonieën combineert, maar zijn vertolkingen zijn aan de routineuze kant. Je kunt haast niet anders verwachten van onbekende Italiaanse muziek door een orkest uit het Verre Oosten met een Nederlandse dirigent.

De verklankingen van d’Avalos zijn mooier, opwindender en meeslepender, dus meer to the point, maar vergen wel twee cd’s met wat moois extra.