Mascitti: Sonates voor viool en b.c. op. 1/1, 2, 3, 4, 5, 6; Sonates voor 2 violen en b.c. op. 1/3, 7, 8, 9, 10, 11, 12. Ensemble Baroques-Graffiti. Acte Préalable AP 0156/7 (2 cd’s, 1u. 46’49”). 2006

 

De Italiaan Michele Mascitti (1664 - 1760) was een in Chieti geboren quasi Napolitaan in Parijs en had de eer dat hij de eerste was die zijn muziek in Frankrijk uitgaf en daarmee het fundament legde voor de Italiaanse invloed op de Franse muziek uit de achttiende eeuw. Hij werd niet alleen geacht, maar ook geprezen. Tevoren had hij wat rondgereisd door Europa totdat de hertog van Orléans zich als mecenas over hem ontfermde.

Daardoor werd het mogelijk dat hij aan het hof optrad en hij maakte daar zoveel indruk dat de koning hem het privilege gunde om gedurende vijftien jaar zijn instrumentale en vocale muziek uit te geven. In 1739 werd hij Frans staatsburger.

Zijn Sonates op. 1 hebben een duidelijk Italiaans karakter en zijn zowel in de sonata da camera als de sonata da chiesa vorm geschreven. Soms zelfs in gemengde vorm zoals in nr. 2. Er is een gelijke verdeling tussen de solosonates en de dubbelsonates: van beide zijn er zes. In de triosonates mag de cello soms een eigen zegje doen en voegt de gamba zich bij de b.c. kant. In Sonate nr. 10 mag de cello het alleen doen.

Mascitti zou misschien als componist niet zoveel te betekenen hebben wanneer zijn muziek niet met veel inzet wordt gespeeld en mede daardoor zo alleraardigst klinkt. Probeer de Sonate nr. 5 maar eens. 

Voor vertolkingen met veel panache en grote ritmische plooibaarheid zorgen Jaroslaw Adamus en Sharman Plesner (v), Frédéric Audibert (vc), Agustina Merono (vdg), Jean Christophe Deleforge (violone) Jean-Paul Serra (kl). Ze zorgen dat de langzame delen voldoende uitdrukking krijgen. Misschien gaat dat niet altijd even gaaf, maar de bedoeling is goed.