Mahler: Symfonie nr. 5. Londens filharmonisch orkest o.l.v. Jaap van Zweden. LPO LPO 0033 (71’13”). 2008 

De afgelopen jaren kon men zich met stijgende bewondering afvragen: hoe lapt hij het hem, in zo’n snel tempo zoveel - meestal lang niet makkelijk – bekend en onbekend repertoire af te wikkelen. Meestal met ‘zijn’ Radio filharmonisch orkest, soms als gast elders. Dat iemand dat mentaal en fysiek aankan.Het was haast onvermijdelijk dat aan die reeks successen een keer een eind moest komen, dat zo’n intense taak een keer zijn tol eist. Welnu, dat was hier in Londen in januari 2008 in de Royal Festival Hall het geval. Hopelijk een uitzondering. Waaraan het ligt is moeilijk te achterhalen: vreemd orkest, haastklus, minder dan optimale samenwerking?

Hoe dan ook: het resultaat stelt danig teleur, juist terwijl men op basis van eerdere prestaties hoge verwachtingen mocht koesteren. Vroeger was dit orkest doorkneed in Mahler met Klaus Tennstedt. Natuurlijk wijkt Van Zwedens opvatting daarvan danig af, maar of hij die niet kon realiseren en in een grove benadering is blijven steken? Hier klinkt het werk in elk geval grof en nogal opgeblazen, onvoldoende uitgewerkt dus met een gebrek aan finesses en mooie details. Ook lichtelijk gemaniëreerd, zeker in het beroemde Adagietto dat desondanks het beste slaagde.

Nee, de beste aanbevelingen voor deze symfonie blijven bij Chailly (Decca), Abbado (DG), Barbirolli (DG) en de ook omstreden Rattle (EMI).