MENDELSSOHN: Pianotrio’s nr. 1 in d op. 49 en 2 in c op. 66; Vioolsonate in F. Boris Berezovsky, Dmitri Makhtin en Alexander Kniazev. Warner 82564-6978663-2 (78’11”). 2007

Interessant is het in dit geval om opnamen van de trio’s te vergelijken. Enerzijds zijn daar de gevestigde trio’s, als het Beaux arts trio (Philips, Warner), het Osiris trio (Cobra), het Wanderer trio (Harmonia Mundi), het Trio de Barcelona (Harmonia Mundi), het Florestan trio (Hyperion), het Gould trio (Naxos) en het Nash ensemble (Onyx), anderzijds Thibaud, Casals, Cortot (Naxos), Fischer, Gilad, Müller-Schott (Pentatone) en nu dit Russische ensemble.

De gevestigde ensembles zorgen voor homogeniteit, routine, ensemblespel op hoog niveau, de ad hoc ensembles tonen individualiteit, avontuurzin en interpretatief lef. Tenminste als sprake is van goede onderlinge chemie bij de drie musici. Bij Fischer c.s. is dat op heel levendige, rijk genuanceerde en verbeeldingsvolle wijze het geval, bij de drie Russen domineert de bevlogen pianist te duidelijk in verhouding met de wat zelfgenoegzame, niet overdreven stijlvolle strijkers. Jammer, maar zelfs de extra Vioolsonate maakt de nieuwe verschijning niet competetief genoeg.

De verstandigste keuze gaat tussen het gangbare patroon – vlot virtuoos, heel melodieus en vol mooie details – van het Wanderer trio en de gedreven, heel geschakeerde voordracht van Fischer c.s. Met het Florestan trio als mooie uitwijkmogelijkheid en compromis.