Mozart: Concert voor 3 piano’s en orkest in F KV 242; Concert voor 2 piano’s en orkest in Es KV 365 in twee versies: eerst zonder klarinetten, trompetten en pauken, daarna met. Ronald Brautigam, Alexei Loebimov en Manfred Huss met Haydn sinfonietta Wenen o.l.v. Manfred Huss. BIS SACD 1618 (69’02”). 2006
Waarschijnlijk omdat ze zoveel minder populair zijn dan de 27 ‘gewone’ pianoconcerten hebben het dubbel- en tripelconcert lang moeten wachten op een bewuste ‘authentieke’ interpretatie met drie fortepiano’s. Brautigam speelt op een McNulty naar Walther, Loebimov op een Brown naar Walther en Huss op een Watzek naar Schantz. Instrumenten die misschien bewust zijn gekozen om op kleine schaal aan de hand van geringe klankverschillen hoorbaar te maken wie wat doet.
Bijzonder aan deze uitgave is verder dat het dubbelconcert zowel in de versie KV 316a uit 1779 zonder klarinetten, trompetten en pauken als in de herziene versie uit 1782 mèt wordt gespeeld.
Tot nu toe moesten we het onder meer stellen met de gangbare pianoversies van Perahia en Lupu (Sony), Cooper en de zusjes Labèque (Philips) en die van Ashkenazy, Barenboim, Tsong (Decca) en voor het dubbelconcert van Gulda en Corea (Teldec) en de zussen Pekinel (Chandos). En er was op Engelse Columbia een eerste prachtige uitgave met Haskil en Anda die door EMI is heruitgebracht.
Maar deze nieuwe uitgave is dus haast dubbel welkom om ons een beter beeld te kunnen vormen van hoe het mogelijk ooit heeft geklonken en dat dus niet alleen vanwege beide versies met en zonder instrumentaal complement. De solisten huldigen vrijwel eenzelfde stijl-, agogiek- en fraseringsopvatting en zijn op levendige wijze heel overtuigend. Het begeleidend orkest speelt alert en genuanceerd. Het resultaat zijn verklankingen die hoogst plezierig aandoen en de opname klinkt mooi doortekend.
Toch is het ter afwisseling nog steeds de moeite waard om hiernaast een goede pianoversie te koesteren. Drie fortepianto’s klateren gelukkig niet zo erg als vier klavecimbels in een Bachconcert, maar iets meer toon en warmte zijn zeker in de langzame delen wel aangenaam.