Mozart: Vioolconcerten nr. 2 in D KV 211 en 4 in D KV 218; Concertante symfonie in Es KV 364. Maxim Vengerov (viool) en Lawrence Power (altviool) met het UBS Verbier festival orkest. EMI 378.374-2. (79’). 2005

In de periode 1956-1962 vestigde Arthur Grumiaux wat nog steeds als gouden standaard geldt op het gebied van het interpreteren van de Mozartconcerten (Philips 464.722-2). Later kwamen vooral Cho-Liang Lin (Sony MK 44364 en 44503) en Anne Sophie Mutter (EMI 562.825-2) dicht in zijn buurt en onlangs voltrok zich het kleine wonder van de jonge Julia Fischer (Pentatone PTC 5186.064 en 5186-094) met meesterlijke, ranke verklankingen.

Wie een echt ‘authentieke’ poging wil horen, kan terecht bij Viktoria Mullova (Philips 470.292-2) die zonder poeha de techniek van een moderne speler combineerde met een instrument uit Mozarts tijd en een ‘authentiek’ spelend orkest in de gedaante van het Orchestra of the age of enlightenment dat het klappen van die zweep kent. Hier horen we open snaren en harmonieën die moderne spelers vreemd zijn, een ongewoon lichte stokvoering en een frisse, heldere articulatie waar Vengerov slechts van kan dromen. Galant en poëtisch op een volkomen natuurlijke manier met veel grazioso in de langzame delen.

Vengerov, 32 intussen, heeft zowat het hele solorepertoire al overal laten horen. Dat hij op zoek ging naar repertoire dat we nog nauwelijks van hem kenden en waarmee hij wilde epateren, is begrijpelijk. Hij besteedde veel zorg en tijd aan een grondige voorbereiding. Volgens het verhaal won hij ter wille van een optimaal stijlbesef adviezen in bij zangeres Cecilia Bartoli en bij de in oude muziek gespecialiseerde klavecinist Trevor Pinnock en de dito violiste Rachel Podger. Bovendien trok hij zich met het orkest een poos terug in het isolement van een Israëlische kibboets. Hoe pakt dat in de praktijk uit? Opvallend zeker, maar ook stijlvol? Nauwelijks helaas. Eerder wordt de indruk gewekt dat al die extra moeite heeft geleid tot vertolkingen die behoorlijk over the top zijn. Merkwaardige, wisselende tempi, vreemde accenten, buitenissige fraseringen, te lange en weinig stijlvolle cadensen zijn het resultaat. Interessant voor een keer, slecht tegen herhaling bestand tenzij dit een nieuw soort ware Mozartstijl zou zijn. Laten we hopen van niet. Interessant om voor een keertje kennis van te nemen, maar daarna wel gauw terug naar Grumiaux, Fischer en Mullova.