Dit is alweer de derde cd in wat moet uitgroeien tot een hele reeks met de volledige werken voor (forte)piano en viool van Mozart. De enige vergelijkbare set is de oude van respectievelijk Poulet/Verlet, Van Keulen/Brautigam en Grumiaux/Klien op 7 cd’s (Philips 426.889-2). De meeste andere uitvoerenden beginnen pas bij nr. 17 (KV 296): Goldberg en Lupu (Decca 448.526-2), Perlman en Barenboim (DG 463.749-2), Grumiaux en Klien (Philips 412.141-2), Szeryng en Häbler (Philips 462.185-2), Zimmermann en Lonquich (EMI 763.994-2) en Nishizaki en Jandó (Naxos 8.553110/2, 8.553950) waarvoor ze meestal 4 cd’s nodig hebben of ze beperken zich tot keuzes uit het geheel, zoals Kagaan en Richter (EMI 574.293-2) en Hahn plus Zhu (DG 477.557-2.

Op bijvoorbeeld Seiler/Van Immerseel (Harmonia Mundi ZZT 021001) en Cipriani en Ciomei (Nort West Classics NWC 303136) na behoren beide Engelsen tot de weinige uitzonderingen die een authentieke aanpak huldigen. De violiste met een Pesarinius viool uit 1739, de fortepianist met een door Adam gekopieerd Weens Walter instrument uit 1795.

Cooper en Podger vormen een hecht, kennelijk goed voorbereid team met eensgezinde, stijlvolle opvattingen. Hier wordt onbevangen en fris gemusiceerd zonder enig spoor van ingesleten routine. Juist ook de pianist van wie wat extra wordt verwacht, toont extra inzicht, veroorlooft zich enige aangename vrijheid en geeft veel mooie impulsen. Aan verbeeldingskracht, wisselende expressie en vitaliteit is bij beiden geen gebrek; ze zijn ook attent op nooit overdreven retorische gebaren. Aan versieringen waagt de violiste zich nauwelijks.

De opname is fraai van balans en net ruimtelijk genoeg van akoestiek, gelukkig niet al te direct met het risico op scherpte van oude instrumenten. Tot slot mag ook nog wel worden opgemerkt dat Channel weer met een ongeveer maximaal haalbare speelduur veel fraaie noten per euro biedt.