Kleine cd labels doen er terecht verstandig aan zich te profileren met nicherepertoire. Met opnamen van ijzeren repertoire hebben ze het moeilijk om op te boksen tegen big brothers met bekende, grote namen en de vaak voorhanden talloze alternatieven. Tenzij van toegevoegde waarde sprake is. Dat risico treft ook dit Italiaanse duo van Fabrizio Cipriani met zijn kopie van Paganini's Guarneri del Jesu viool en Sergio Ciomei met zijn anonieme Weens/Duitse fortepiano van rond 1785 en zijn Salvatore Lagrasso uit ca. 1815. Het plan bestaat dat ze de complete werken voor viool en piano opnemen en als grootste concurrenten vinden ze Szeryng/Häbler (Philips), Grumiaux/Haskil/Klien (Philips), Goldberg/Lupu (Decca), Dumay/Pires (DG), Zimmermann/Lonquist (EMI), Accardo/Canino (Nuova Era) en zelfs Perlman/Barenboim (DG) en Nishizaki/Jandö (Naxos) naast en tegenover zich. Niettemin: de meerwaarde schuilt hier bij deze sonates die nadrukkelijk voor piano en viool (en niet omgekeerd) zijn in het instrumentarium van de fortepianist. Want waar al die anderen een moderne vleugel gebruiken, is Ciomei duidelijk in het voordeel, al was het maar vanwege een vanzelfsprekender, natuurlijker klankbalans. Een vergelijkbare eerdere poging van Kuyken en Leonhardt (Sony) valt meteen af omdat daar zo stijfjes en droog wordt gemusiceerd. Beide Italianen tonen meer stijlbesef en zwier en wekken de indruk redelijk spontaan, alert en vitaal muziek te maken. Details komen ook mooi tot hun recht in deze frisse vertolkingen en de opname plaatst het geheel in een gaaf, aangenaam perspectief.