Mozart: Concertante symfonie voor blazers in Es KV 297b; Concert voor fluit harp en orkest in C KV 299. Lucas Macías (h), Alessandro Carbonare (kl), Guilhaume Santana (fg), Alessio Allegrini (hn), Jacques Zoon (fl) en Letizia Belmondo (hp) met het Orchestra Mozart o.l.v. Claudio Abbado. DG 477.932-9 (54’55”). 2008

De opnamedata in aanmerking nemend druppelen de cd’s uit Abbado’s Mozartserie maar langzaam traag door, maar het lijkt er wel op dat Abbado afgezien van de vroegere symfonieën (waar haast geen beginnen aan is en afgezien van nr. 28, 29 en 31 ook vrij weinig belangstelling voor is) ten minste de concertante werken zo volledig mogelijk in zijn schema meeneemt.

De Concertante voor blazers is heel welkom omdat er al lang geen markante vertolking van is verschenen. De uitvoering is een stuk minder ‘traditioneel’ dan die van de leden van het Orpheus ensemble (DG 469.362-2, 3 cd’s) en van Barenboim c.s. (Warner 2564-62791-2), maar meer indachtig Harnoncourtse idealen om de muziek te laten spreken, te beginnen bij een stemming van 440Hz. Het begeleidend ensemble is vrij klein gehouden en de vier solisten maken indruk met de veerkracht en de prachtige coördinatie van hun spel (in het orkest zijn ze natuurlijk al echt gewend om hecht samen te opereren). De eb en vloed van hun gezamenlijke cadens getuigt niet alleen van grondige voorbereiding, maar ook van groot wederzijds begrip. De finale is best geestig uitgevallen met een veerkrachtig ritme in deze sprankelende variaties.

Charme is troef in het bekoorlijke fluit/harpconcert dat vrij flexibel wordt geïnterpreteerd. De timing is steeds voortreffelijk, het is een genoegen ‘onze’ fluitist Jacques Zoon nog eens zo goed solistisch te horen in plaats van alleen maar wat anoniem in Mahleruitvoeringen uit Luzern. Vanzelfsprekend is het andantino een expressief hoogtepunt. Hier zijn het eigenlijk alleen Van Immerseel en de zijnen (Zig Zag Territoires ZZT o060201) die concurrentie van formaat bieden.