Massenet: Werther. Rolando Villazón, Sophie Koch, Audun Iversen, Eri Nakamura, Alain Vernhes met het Ensemble van Covent Garden o.l.v. Antonio Pappano. DG 477.9340 (2 cd’s, 2u 21’15”). 2011

De grote vraag bij de terugkeer van Roberto Villazón op het operapodium in mei 2011 in Londen was: hoe heeft zijn stem zich gehouden na alle narigheden en een operatie aan zijn strottenhoofd? Goed gelukkig. Zijn stembeheersing is intact, al is zijn stem nooit echt krachtig geweest (vergelijk de problemen die Di Stefano en Carreras hadden) en hij moet oppassen deze niet weer te forceren, hij klinkt gerijpt, misschien wat minder helder en met minder bravoure dan vroeger, maar meer dan goed genoeg om een mooi beeld te geven van de poëtische dromer uit Goethe’s Die Leiden des jungen Werther. Vooral in de derde akte treft hij sterk; zijn benadering van de pathologisch melancholieke ‘held’ is instinctief. Luister even naar zijn ‘Nature pleine de grâce’ en ‘Pourquoi me réveiller’ om daarvan een indruk te krijgen. Het moet een hele opluchting zijn voor zijn fans. 

Zijn Frans kan ermee door al is dat van de Franse lyrische mezzo Sophie Koch zuiverder. Ze vult de rol van de pedante, koel-afstandelijke en dus eigenlijk nogal onsympathieke Charlotte keurig in. Ze kent de rol van binnen en van buiten. Veel goeds ook voor de Sophie van Eri Nakamura en de Le Baillie van Alain Vernhes. Als Albert begint de Noorse bariton Audun Iversen nog wat zwakjes, maar gaandeweg wordt hij overtuigender.

De grootste lof verdient echter Pappano, die het werk in 1999 als eens heel succesvol met Alagna en Gheorghiu opnam (EMI 556.820-2). Opnieuw zorgt hij voor een gespannen en gepassioneerde ondersteuning. 

De keuze gaat uiteindelijk tussen dit tweetal opnamen, elk met hun eigen plussen en minnen. Nuttig om in de Vergelijkende Discografie aan te vullen.