Maw: Vioolconcert. Joshua Bell met het Londens filharmonisch orkest o.l.v. Roger Norrington. Sony SK 62856 (41’50”). 1996

Howel hij al lang had overwogen om een vioolconcert te schrijven, besloot Nicolas Maw (1935) pas tot het schrijven daarvan nadat hij Joshua Bell – een echte romantische solist – had gehoord. De romantiek was wat de componist hier opnieuw wilde fatsoeneren, maar dan niet als pastiche of – zoals de begeleidende tekst ten onrechte suggereert – in de geest van Brahms, maar eerder in de lyrische, rapsodische sfeer van Szymanowski. Het ging hem om een uiting van een grootse, elementaire vooral symfonische visie. Verder worden we een paar keer aan Walton herinnerd

Het risco van een dergelijke opzet is dat deze eindigt in een reeks prachtige geluiden zonder veel gevoel voor structuur en richting. Dat risico is maar deels vermeden. Maar er zijn prachtige momenten in dit vierdelige werk uit 1993, vooral aan het begin van het langzame derde deel, een romanza, waarin de peinzende stem van de solist langzaam tevoorschijn komt uit de warme gloed van de begeleidende strijkers.

Joshua Bell heeft nooit bijzondere belangstelling getoond voor de jongste vioolliteratuur en het lijkt ook niet dat hij dit werk waarvan hij de première gaf op zijn repertoire is gebleven. Des te gelukkiger dat zijn toegewijde uitvoering is vereeuwigd; ook Norrington geniet kennelijk van de weelderige klankwereld die hij optimaal tot leven roept.