Maw: Dance scenes; Odyssey. Resp. Philharmonia orkest o.l.v. Daniel Harding en Birmingham symfonie orkest o.l.v. Simon Rattle. EMI 585.145-2 (2 cd’s, 1u 54’08”). 1990

Geschreven tussen 1973 en 1979, daarna nog eens herzien in 1985, is Odyssey een soort opsomming van Maws jarenlange expressieve ontwikkeling afgezien van het feit dat het toch al om een reis uit de Griekse oudheid gaat. Het van een inleiding en een epiloog voorziene verder vierdelige werk dat gedurende zijn wordingsproces geleidelijk minder dubbelzinnig werd is een negentig minuten durende gigantische structuur die wordt ontwikkeld vanuit een melodie van 44 maten lengte die natuurlijk direct herinnert aan de epische symfonische vormen van Bruckner. Daarmee ontstond een van de langstdurende orkestrale composities waarbij vergeleken zelfs Mahler achterblijft.

De opmaat van de inleiding is door de componist omschreven als ‘een gigantische poging om te articuleren’. De vier delen die volgen zijn heel contrastrijk en in de epiloog wordt het werk sereen afgesloten.

Simon Rattle ziet Walton als de geestelijke vader van het stuk en spreekt van een meesterwerk. Hij zet zich volledig voor het stuk in en doet dat op heldere en ongeforceerde manier. Daarmee voegt hij een waardevol werk aan de Engelse lyrische traditie toe.

De door Harding gedirigeerde Dance scenes zijn rijk georkestreerd en virtuoos van aard; zij herinneren aan de orkestraties van Respighi. Ook dit werk krijgt een heel mooie uitvoering. Odyssey is ook apart verkrijgbaar op EMI 754.277-2 (2 cd’s).