Mozart: La finta giardiniera KV 196. Sophie Karthåuser (s), Jeremy Ovenden (t), Alex Penda (s), Marie-Claude Chappuis (ms), Nicolas Rivenq (b), Sunhae Im (s), Michael Nagy (bs) met het Freiburgs barokorkest o.l.v. René Jacobs. Harmonia Mundi HMC 90.2126/8 (3 cd’s, 3u. 04’42”). 2011
Denk niet dat er van deze nogal onbekende jeugdopera van Mozart niet een behoorlijk aantal opnamen bestaat. Daar zijn bijvoorbeeld op cd Hager (Philips 422.533-2), Cambreling (Brilliant Classics 9214 op liefst 44 cd’s van een totaaluitgave) en Schmidt-Isserstedt (Philips 422.534-2) bij de oude traditionalisten en Harnoncourt (Warner 9031-72309-2) en Layer (Naïve AT 34110) en op dvd Pommer (Dreamlife DLVC 1081), Östmann (ArtHaus 102.007), Bolton (DG 073-422-2), opnieuw Harnoncourt (TDK DVWW-OPFINT) en Zabgrosek (ArtHaus 101.253).
Maar geen daarvan is zo speciaal en bijzonder als deze van Jacobs wat echter niet wil zeggen dat hij nu het veld aanvoert. Voor een gangbaarder aanpak blijven Harnoncourt en Hager volop in de race.
Om te beginnen voert hij het werk, een typische opera buffa in 3 aktes, uit in de herontdekte uitgave van 1796 die later voor Praag werd gebruikt en die vooral een rijkere orkestpartij laat horen. Het werk dat tijdens de Münchense carnaval periode in 1775 op libretto van G. Petrosellini zijn première beleefde is gebaseerd op een typisch en kenmerkend commedia dell’arte verhaal met de nodige persoonsverwisselingen en vermommingen. Het handelt over de tuiniersassistente Sandrina die zich later ontpopt als de markiezin Violante Onesti in een belachelijk aandoende liefdesintrige over de streber Arminda die tot slot haar trots moet inslikken en genoegen moet nemen met een ridder, cavaliere Ramiro (normaal een castraat rol) in plaats van met een volwaardige graaf Belfiore, allen omringd door de bedienden Nardo en zijn kittige Serpetta die de verwarring eerst vergroten en daarna mee oplossen.
De bezetting hier is een sterke met alleen een klein minpuntje voor Sophie Karthäuser (titelrol Sandrine en haar alter ego Violante) die zich wat ongemakkelijk in de Italiaanstalige buffowereld weet te bewegen. Jeremy Ovenden is een verleidelijke Belfiore en over de anderen ook louter goeds.
Waar Jacobs vooral pluspunten scoort, is in de kleurige, levendige en gedifferentieerde orkestbehandeling en in de prachtige, inspirerende fortepiano ondersteuning in de recitatieven.