MacMillan: Concert voor slagwerk en orkest ‘Veni, veni, Emmanuel’; After the tryst; As others see us; Dawn rituals nr. 1-3; Untold. Evelyn Glennie (slagw.), Ruth Crouch (v), James MacMillian (p) en het Schots kamerorkest o.l.v. Jukka-Pekka Saraste c.q. James MacMillan. RCA 09026-61916-2 (68’33”). 1993

MacMillan: Concert voor slagwerk en orkest ‘Veni, veni, Emmanuel’; The tryst. Colin Currie met het Ulster orkest o.l.v. Takuo Yuasa. Naxos 8.554167 (54’57”). 1997

In een reeks werken uit de jaren negentig tuigde MacMillan het impliciete drama van de concertvorm op een manier op waardoor zijn muzikale vocabulaire flink opfleurde. Dat wordt nergens duidelijker dan in het eendelige slagwerkconcert Veni, veni, Emmanuel (1992) waarin de volledige slagwerk batterij wordt geëxploiteerd die de huidige speler ter beschikking staat.

Het muziekmateriaal dat is afgeleid van een vijftiende eeuwse Franse adventsmelodie vertegenwoordigt naar zeggen van de componist ‘een muzikale exploratie van de theologie achter de Advent boodschap’. Wat het pakkendst is aan het werk, is het evenwicht tussen exuberantie en contemplatieve kalmte.

MacMillan eist het uiterste van de solist die niet alleen wordt beloond met een showstuk, maar meteen ook met een werk van immense communicatieve kracht. Evelyn Glennie die het werk tijdens een BBC Prom ten doop hield volgde toen het eerdere succes van Isobel Gowdie op. Zij ook was de onvermoeibare slagwerkkampioen tot in Nederland toe en zorgt uiteraard voor een heel integere, kernachtige vertolking vol autoriteit. 

Van de overige werken is As others see us (1990) het meest substantiële. Het gaat om een reeks portretten van Engelse vrouwen en mannen van Hendrik VIII tot de biochemiste Dorothy Hodgkin, die een nobelprijs won.

Colin Currie, een landgenoot van zowel Glennie als MacMillan, speelt het concert met haast nog meer élan en wordt haast nog beter begeleid, maar Glennie blijft het meest authentiek.