MacMillan: Confession of Isobel Gowdie, The; World’s ransoming, The. Londens symfonie orkest o.l.v. Colin Davis. LSO Live LSO 0124 (48’04”). 2007, 2003

Het valt niet zo moeilijk in te zien waarom het grote orkestwerk The confession of Isobel Gowdie (1990) betrekkelijk populair werd na de enthousiast ontvangen première. Met zijn verwijzingen naar de Schotse ballade traditie en Gregoriaans gezang, om maar te zwijgen over incidentele echo’s van Stravinsky, Messiaen, Berg, Vaughan Williams en Purcell, is dit een werk met welluidende klanken en heftige dynamische contrasten die de luisteraar bij de les houden. Niet ten onrechte wordt men natuurlijk soms ook aan Mahler herinnerd.

De titel slaat op een vrouw die in 1662 werd gemarteld om haar te laten bekennen dat ze een heks was; Die gebeurtenis diende voor de componist als metafoor ‘voor de opkomst van een terugkeer van het fascisme in Europa’.

Jerzy Maksymiuk gaf indertijd met het BBC Schots symfonie orkest de première (bewaard op Koch Schwann 31050-2), maar Colin Davis gaat op subtieler en tegelijk indringender manier te werk waardoor eerst de langzame klacht dan ineens een abrupte lading krijgt in het Sacre-achtige middengedeelte met zijn vlotte virtuositeit. Ook The world’s ransoming krijgt de juiste lading.