Monteverdi: Combattimento di Tancredi e Clorinda; Mentre vaga Angioletta; Con che soavità; Eri già tutta mia; Quel sguardo sdegnosetto; Tu dormi? Ah crudo core; Presso un fiume tranquillo; Zefiro torna, e di soavi accenti; O come gentile, cara augellino; Ardo, avvampa. Les Arts florissants o.l.v. William Christie. Harmonia Mundi HMC 90.1426 (58’44”). 1992

Monteverdi’s ontwikkeling in de richting van een meer grafische vorm van muzikaal realisme (de stile concitato ofwel ‘opgewonden stijl’) kan op zijn mooist worden gehoord in het dramatische Il combattimento di Tancredi e Clorinda uit de achtste band met madrigalen. Het is een merkwaardig, niet zo makkelijk te classificeren werk dat geen opera is, maar meer dan een madrigaal.

Het werk werd voor het eerst in 1624 ten huize van de Veneriaanse nobelman Girolamo Mocenigo uitgevoerd en is gebaseerd op een verhaal uit Tasso’s ridderepos Gerusalemme liberata. Het verhaal is in hoofdzaak toevertrouwd aan een verteller die verhaalt van een duel tussen een als Saraceen vermomde vrouw Clorinda en een kruisridder Tancredi.

Montevrerdi gebruikt diverse verrassende nabootsende geluidseffecten, inclusief paardengetrappel en gekletter van zwaarden, maar de essentie van het werk bestaat uit de expressieve vocabulaire.

Monteverdi koos Tasso vanwege het brede gamma aan emoties in zijn werk en het succes van Monteverdi’s compositie bestaat uit de mate waarin hij die emoties in muziek omzet. Het heet dat de eerste uitvoering de toehoorders tot tranen bewoog.

Christie zorgt voor een vrijwel volmaakte realisatie omdat hij zoveel aandacht schenkt aan de details en de geest van het werk; de instrumentalisten brengen met veel verfijning en wisselende toonkleuren de muziek verder tot leven.

Ook heel mooi is de vertolking in een verzamelprogramma door Emmanuelle Haïm (Virgin 519.044-2).