Mozart: Symfonieën nr. 39 in Es KV 543, 40 in g KV 550 en 41 in C KV 551 Jupiter. Orchestre des Champs-Elysées o.l.v. Philippe Herreweghe.  Phi LPH 011 (2 cd’s, 1u.41”). 2012

De twijfels die eerder toesloegen wanneer Herreweghe en zijn Frans klinkende orkest zich aan bekende werken uit het ijzeren repertoire waagden (Bruckner), slaat meteen in symfonie nr. 39 toe. Met muziekinstrumenten conform de ontstaanstijd van de muziek alleen red je het niet namelijk. Het is niet alleen dat Mozart wat te grof en Beethoveniaans wordt aangepakt waardoor de melancholie van deze symfonie al meteen in de niet erg plechtige inleiding in de verdrukking raakt. Voeg daarbij dat de continuïteit van de muziekstroom nogal in de verdrukking komt doordat de maatstreep teveel regeert.

Nr.40 verdraagt deze aanpak wat beter en slaagde van het drietal relatief het beste.

Maar waarom de beginakkoorden van nr. 41 zo worden afgeknepen? Het werk krijgt in de verdere vertolking ook een soort uitbundigheid van de verkeerde soort, namelijk eentje die te gestaag, te ongenuanceerd klinkt.

Dat de tweede cd die alleen maar nr. 41 bevat met een speelduur van 36 minuten is ook ongelukkig, Daar had minstens nog een symfonie bij gekund.

Kortom: deze uitgave is met voorzichtigheid te genieten en het lijkt veiliger om zich aan Gardiner (Philips 426.283-2, 426.315-2), Abbado (Archiv 477.7598, 477.979-2), of Jacobs (Harmonia Mundi HMC 90.1958/9) te houden.