Mozart: Klarinetconcert in A KV 622; Fluitconcert nr. 2 in D KV 314; Fagotconcert in Bes KV 191. Resp. Alessandro Carbonare (kl), Jacques Zoon (fl) en Guilhaume Santana (fag) met het Mozart orkest ol.v. Claudio Abbado. DG 477.9331 (62’17”). 2006, 2009

Al gaat het hier om opnamen van een jaar of vier, vijf geleden, gelukkig blijven er van de 26 juni 2013 tachtig jaar geworden Abbado mondjesmaat nog opnamen verschijnen. Heel geleidelijk groeit de serie aan Mozart gewijde opnamen. De late symfonieën en alle concertante werken waarin blazers als solist optreden zijn nu met deze uitgave compleet. Die solisten zijn lieden waarmee de dirigent al tijden samenwerkte, te beginnen met het Europees Jeugdorkest, het Mahler kamerorkest en vervolgens het Luzern Festival orkest.

De Italiaanse klarinettist is intussen eerste klarinet in het Romeinse orkest van de Santa Cecilia Accademia, fluitist Zoon kennen we al jaren sinds hij een hoofdrol vervulde in het Concertgebouworkest en de Franse fagottist Guilhaume Santana heeft intussen een eerste lessenaar positie in het Omroeporkest Saarbrücken. 

Alle drie hebben ze een beslist aangeboren grote muzikaliteit, een tot op het allerhoogste niveau ontwikkelde techniek en veel stijlbesef gemeen. Wat voor deze nieuwe onderbreking mogelijk – hoe onwaarschijnlijk ook – ontbrak corrigeerde de dirigent mogelijk.

Succes lijkt a priori verzekerd en zo komt het ook uit, al valt misschien over detailopvattingen te twisten. Misschien klinkt het bij alle glans en schoonheid wat al te makkelijk, zonder blijk van spontane nieuwe ontdekkingsvreugde, maar dat is haast spijkers op laag water zoeken. Verder wordt prachtig gefraseerd door de solisten die veel zorg voor versieringen en fijnere nuancen; de afwerking is volkomen.

Het is aan de dirigent te danken dat het klankweefsel mooi doorzichtig is, dat tussenstemmen goed uitkomen en de blazers uit het orkest duidelijk door komen.

Zonder enig chauvinisme gezegd: het Fluitconcert slaagde over het geheel het mooiste. Luister alleen maar ‘ns naar de cadens. Wat spijtig is hooguit dat niet voor de oorspronkelijke hobovorm werd gekozen. Fagottist Santana is passend bij afwisseling vrolijk en melancholiek en klarinettist Carbonare met zijn mooie, diepe, warme toon heel soepel en zoetvloeiend.

Zo mooi als het langzame deel van het klarinetconcert hier tot leven wordt gewekt, klinkt het lang niet in de film Out of Africa met Meryl Streep.

De concurrentie in deze werken – authentiek, semi-authentiek, traditioneel uitgevoerd – is moordend. Denk voor het fagotconcert bijvoorbeeld aan Pahud (EMI 556.365-2), Bezaly (BIS SACD 153901) of Zoon zelf met een uitgave uit 2003 met Boston Baroque Telarc CD 80624).

En bij het klarinetconcert aan Wolfgang (Telec) en Sabine Meyer (EMI 556.832-2), Di Càsola (Sony 88697-64672-2), Fröst (BIS SACD 1263), Collins (Chandos CHAN 10756). Niet allen gebruiken de hier gewenste basset klarinet, maar toch. Bij eerdere uitstekende historiserende opnamen van het fagotconcert valt te denken aan Agrell (Harmonia Mundi HMC 90.1946) of anders aan Núñez (Pentatone PTC 5186.079).

Vreemd: in het toelichtingenboekje is sprake van vijftien altviolen, dat zou zowat het derde deel van het hele orkest uitmaken. 

Wie de eerdere uitgaven uit deze serie heeft, zal geen verdere aanmoediging nodig hebben. Verder is de nieuwe cd ideaal voor degenen die juist deze gevarieerde combinatie aanspreekt.