MacMillan: Symfonie nr. 3 Silence; The confession of Isobel Gowdie. BBC filharmonisch orkest o.l.v. James MacMillan. Chandos CHAN 10275 (62’56”). 2003

Uit het aantal opnamen van het werk af te leiden, moet The Confession of Isobel Gowie tot de populairste werken van MacMillan behoren, want ga maar na: Vänskä en Maksymiuk legden het werk eerder vast met het BBC symfonie orkest op respectievelijk BIS CD 1169 en Koch 310502 c.q. Schwann 476.2646 en later volgden nog Alsop met het Londens filharmonisch orkest op LPO en Colin Davis op LSO Live.

Maar de hier geregistreerde uitvoering draagt natuurlijk wel het stempel van opperste autoriteit in een heel pakkende, dramatische lezing met vooral hoogst expressieve strijkers.

In de Symfonie nr. 3 met de ondertitel Silence zijn de emoties minder expliciet. Het gaat hier om een gedurende zo’n 37 minute gespannen, ononderbroken muziekboog die zijn ondertitel ontleend aan de novelle Stilte van de katholieke Japanse auteur Shusako Endo (1923-1996 aan wie het werk postuum is opgedragen).

Volgens de componist is de stilte van Endo bedoeld als de stilte van god die emotieloos en onpartijdig toeziet hoe meedogenloos de mens is met zijn uitingen van marteling, genocide, holocaust. Maar voor Endo betekent die stilte niet afwezigheid doch aanwezigheid.  De  muziek van MacMillan komt voort uit de stilte en keert daarnaar terug.

Meteen in de expositie herschept de componist mooi het aparte timbre van de Japanse shakuhachi (bamboefluit), maar al gauw daarna keert hij terug tot het van hem bekende Keltische muziekkarakter. Hoogtepunt is het langzame gedeelte met prachtige inbreng van de hoorns na 26 minuten. Minstens zo belangrijk is dat uitvoering en opname bijzonder goed zijn geslaagd.