Miaskovsky: Symfonie nr. 27 in c op. 85; Celloconcert in c op. 66. Alexander Ivashkin met het Russisch Staatsorkest o.l.v. Valeri Polyansky. Chandos CHAN 10025 (67’22”). 2001

Het zeer omvangrijke oeuvre van Nikolay Miaskovsky (1881-1950) is omgekeerd evenredig met zijn bekendheid in het Westen. De componist stond altijd in de schaduw van zijn landgenoten Prokofiev, Shostakovich en Khatchaturian en onder de strikte eisen van het Sovjet regiem kon hij zich nooit op progressiever wijze uiten. Niettemin kreeg hij verwijten en moest hij zich conformeren.

Zijn laatste symfonie, nr. 27 uit 1949, geeft daar alle blijk van. We horen iets van een Tchaikovsky-achtige lyrische emoties in dit van nostalgie doortrokken werk. Maar dan wel in de vorm van een verheerlijkte vorm waarin de Russische traditie wordt geëerd. Niet zo verwonderlijk dat hij hiervoor de Stalinprijs kreeg. Een andere opname van dit werk is er niet, of het zou moeten zijn in het album met 16 cd’s van Svetlanov (Warner 2564-69689-8).

Waardevoller is het Celloconcert uit 1944, waarvan ook opnamen bestaan van Rostropovitch (EMI 572.016-2), Tarasova (Olympia OCD 530), Mørk (Virgin 545.282-2) en Rodin (Arte Nova 74321-54464-2).

Deze keurige uitvoeringen, voortreffelijk opgenomen, gevan van beide werken een optimaal beeld.