Maderna: Vioolconcert; Pianoconcert. Thomas Zehermair (v) c.q. Markus Belheim (p) met het Symfonie orkest van de Hessische omroep Frankfurt o.l.v, Arturo Tamayo. Neos 10937 (46’29”). 2012

Taaie, moeilijk verteerbare kost hoeft, zoals vaak bij zijn bentgenoten Stockhausen, Pousseur, Boulez op de Musiktage in Darmstadt hoeft  men van Maderna niet zo gauw te verwachten. Met elk draadje uit het totale klankweefsel was hij erop bedacht om ‘begrijpelijk’ te zijn. Zonder dat hij zijn ogen en oren sloot voor de vernieuwende stijlrichtingen uit de eigentijdse muziek. Ook als vertolker was hij actief tijdens dat festival en zo leerde hij de experimenten van zijn collega’s kennen, hij nam er zelf ook aan deel. Maar de verliefde blik op seriële en elektronische muziek kon niet verhinderen dat de wortels in het Italiaanse belcanto eveneens een rol speelden. In zoverre is er niet zoveel moed voor nodig om te zwichten voor de opname die Neos maakt van zijn volledige orkestwerken, waarvan dit de vijfde cd is. Van het Vioolconcert uit 1968 maakte interessant genoeg Theo Olof twee opnamen, de ene meteen in ’68, met het La Fenice orkest onder leiding van de componist (Stradivarius STR 10021), de andere in 1973 met het Concertgebouworkest o.l.v. Diego Masson (RCO Live RCO 06004).Maar het werd tijd voor een nieuwe versie en Zehetmair, het in eigentijdse muziek doorknede orkest uit Frankfurt en dirigent Tamayo blijken daarvoor de vrijwel de ideale gidsen die vooral aan orkestkant de complexe structuren netjes ontleden en weer samenbinden. Van het Pianoconcert  uit 1959 (in feite het tweede, want er is er ook eentje uit 1942) leverden Emanuele Arciulli (Stradivarius STR 33574) en David Tudor (Neos 11060, 6 cd’s) al eerder waardevolle opnamen. Maar ook hier is Belheim hen net de baas. Zo wordt de componist op alle fronten eer aangedaan.