Mendelssohn: Symfonieën nr. 1 in c op. 11 en 3 in a op. 56 Schotse. Nederlands symfonie orkest o.l.v. Jan Willem de Vriend. Challenge CC 72641 (69’50”). 2013

Voor de eerste uitvoering van zijn Symfonie nr. 1 in Engeland in 1828 verving Mendelssohn het menuet door het scherzo uit zijn octet. Abbado bood destijds in zijn complete opname van de vijf symfonieën en een viertal ouvertures (DG 415.353-2, 471.467-2) de mogelijkheid tot direct vergelijken. Achteraf mogen we dankbaar zijn voor het beter passende menuet. Je kunt je afvragen wat Mendelssohn ertoe bracht om een deel met zo’n verschillende sfeer te gebruiken.

Voor De Vriends vitale uitvoeringswijze van ook die een eind op weg zijnde reeks van vijf symfonieën werd letterlijk de toon gezet met de Symfonie nr. 2 (Challenge CC 72543).

Nr. 1 begint met een scherp geprofileerd, bij vlagen door de inbreng van het koper venijnig eerste deel, vervolgt rustiger en langzamer in het tweede  om voor menuet en finale enigszins terug te keren tot de stoere, ietwat duistere aanpak van tevoren.

De Schotse symfonie biedt een aangename voortzetting. Het allegro agitato uit het eerste deel en het allegro guerriero uit de finale zijn pakkend en meeslepend, maar klinken nooit opgepept of gehaast en het adagio is zoals het hoort mooi vloeiend en op ongeaffecteerde wijze heel welsprekend. Ook het heel levendig gespeelde scherzo met zijn opgewekte blazers en messcherpe strijkers is pure vreugde.  

De goed geslaagde SACD opname verhelderd het klankweefsel dat vroeger vaak niet zo duidelijk en doorzichtig klonk, ook al was Mendelssohn een voortreffelijke orkestrator; denk aan de hoorn arpeggio’s. 

Omdat meestal de symfonieën nr. 1 en 5 worden gecombineerd, is er weinig directe concurrentie. Alleen van Orozco-Estrada (Oehms OC 898) die geen bedreiging vormt. Het wachten is nu op de afsluitende cd met nr. 4 en 5.