Mondonville: Dominus regnavit; In exitu Israel; De profundis. Sophie Daneman (s), Maryseult Wieczorek (s), Paul Agnew (t), Maarten Koningsberger (bs) met Les arts florissants o.l.v. William Christie. Erato 0630-17791-2 (71’41”). 1996

De grands motets van Jean-Joseph Mondonville (1711-1772) waren in Parijs ooit erg populair bij de Concerts spirituels (waarvan hij een tijdlang directeur was). Deze werken zijn volgens een patroon dat door Lalande was gevestigd en door Rameau werd voortgezet, zij het met steeds meer onafhankelijke muzikale partijen en grotere Italiaanse invloed, bijvoorbeeld met da capo aria’s en opera insluipsels.

Het drietal hier vastgelegde werken op psalmteksten behoort tot het interessantste in zijn soort. Dominus regnavit uit 1734 was mogelijk het eerste grand motet van Mondonville. Afgezien van het meerstemmige beginkoor is opmerkelijk dat twee coupletten uitsluitend voor hoge stemmen en instrumenten zijn geschreven: een opera-achtige tempête en een verrassend complex Gloria patri.

De profundis werd in 1748 geschreven voor een overleden collega van de Chapel royal, bezit uiteraard een sombere sfeer en eindigt niet met het gebruikelijke Gloria patri maar met Requiem aeternam en een fuga. Vooral het beginkoor oogstte veel bewondering; andere hoogtepunten zijn een basaria over een vrije chaconne en een koor dat ‘ochtend’ en avond met hoge c.q. lage stemmen vertolkt.

Nog illustratiever is In exitu Israel uit 1755. In wezen gaat het om een dramatische scène met geagiteerde strijkers en haastige stemmen als blijk van de ‘vluchtende zee’; gepunteerde noten illustreren de bergen die ‘als rammen huppelen’ en tremolo’s met vocale melismen duiden de ‘trillende aarde’.

Christie en de zijnen vertolken dit alles heel levendig en zeker de solisten onderscheiden zich daarbij heel positief. Het koor is alert, het orkest zorgzaam.