Martin: Polyptique, Six images de la passion du Christ; Maria-Triptychon; Passacaglia voor strijkorkest. Muriel Cantoreggi (v), Julia Banse (s) met de Deutsche Radio Philharmonie o.l.v. Christoph Poppen. ECM 173.393-0 ( 57’50”). 2006

Polyptique, Six images de la passion du Crist, een pseudo vioolconcert, dat door Martin in 1974 een jaar voor zijn dood werd geschreven en dat aan Yehudi Menuhin werd opgedragen, is een van Martins indrukwekkendste werken. De lyriek van het werk verkeert in een soort zwevende suspensie in vloeistof waarin het is gevangen in de koelvloeistof van de begeleiding door dubbel strijkorkest; het drame interieur is ontleend aan de passiegeschiedenis.

De zes afwisselend snelle en langzame delen hebben betrekking op Jezus’ komst naar Jerusalem (luister naar de kolkende strijkers die het wuiven van palmbladen vertegenwoordigen), het laatste avondmaal, Judas, Gethsemane, Christus’ geseling en – in plaats van Calvariënberg – zijn verheerlijking.

Er bestaat een duidelijk verband met het Maria-Triptychon (uit 1968) dankzij de finale van dat werk, een toonzetting van het Stabat Mater dolorosa als finale. Dit drieluik werd geschreven voor het vioolspelende en zingende echtpaar Wolfgang Schneiderhan en Irmgard Seefried en het begint met een instrumentaal Ave Maria en Magnificat als intense climax. Het gaat hier niet om een van Martins toegankelijkste werken.

De Passacaglia tenslotte werd in 1944 voor orgel geschreven, maar achttien jaar later georkestreerd. Het gaat om een van Martins bekendste werken.

Over de drie vertolkingen kan men slechts spreken met woorden van grote lof. Opvallend ook zo goed als de solisten de essentie van deze werken weergeven. Gelukkig s ook de opname zeer geslaagd.