Muhly: Two boys. Alice Coote, Paul Appleby, Dennis Petersen, Jennifer Zetlan, Catalyn Lynch, Sandra Piques Eddy, Judith Forst, Christopher Bolduc, Keith Miller met koor en orkest van de Metropolitan Opera New York o.l.v. David Robertson. Nonesuch 7559-79560-2 (2 cd’s, 1u. 54’46”). 2014

De onderwerpen kindermisbruik en internetuitwassen in de vorm van alweer misbruik van chatrooms, webcams zijn nu ook in de opera doorgedrongen zoals de eerste opera van Nico Muhly laat horen. Het libretto van Craig Lucas is gebaseerd op een gebeurtenis in het noorden van Engeland in de tienerwereld waar de veertienjarige Jake (nogal onwaarschijnlijk gezongen door bariton Christopher Bolduc) is. Er is bewijsmateriaal tegen de twee jaar oudere Brian (tenor Paul Appleby), maar verwarring ontstaat wanneer detective Di Anne Strawson (mezzo Alice Coote) duikt in de chatrooms die de jongens gebruikten om te communiceren.

Andere figuren duiken op in deze cyberwereld waarin niets is wat het lijkt. Jammer alleen dat Lucas daar geen betere structuur in bracht en dat Muhly er met zijn nogal zoetelijke muziek niet in slaagde om daar een muzikaal melodrama van te maken. Al duurt het werk niet lang, het sleept zich nogal moeizaam voort zonder climaxen en contrasterende stemmingen. We horen verder redelijke bijdragen van Jennifer Zetlan als een briljante Rebecca, de zus van Jake, Caitlin Lynch als Cynthia, Sandra Piques Eddy als Fiona. De koorgedeelten zijn haast het best geslaagd.

In de verte wordt men herinnerd aan Brittens The turn of the screw, maar hoeveel beter zat die kameropera uit 1954 qua theatertechniek en muzikale articulatie niet in elkaar. In vergelijking is het werk van Muhly voortslepend.

De in goed Engels zingende Coote is de enige van de zangers die geloofwaardig maakt dat het werk zich in Groot Brittanië afspeelt. De alledaagse dialogen lenen zich ook slecht voor een gezongen opera. Geen van de deelnemers wekt echt sympathie en begrip.

De muziek van Muhly is een verre verwante van die van Andriessen, Adams en Glass maar kan daaraan niet echt tippen.

Wat resteert is de indruk van een samenstel van slecht passende onderdelen die niet boeiend zijn uitgewerkt.