Nepomuceno: Pianosuite antiga op. 11; Nocturnes voor de linkerhand nr. 1 in C en 2 in G; Improviso op. 27/2; Pianosonate in f op. 9; Nocturne op. 33; Galhofeira op. 1/4; Pianostukken voor de linkerhand nr. 1-5. Maria Inês Guimarăes. Marco Polo 8.223548 (69’16”). 1993

Braziliaanse componisten mogen dan niet zo talrijk zijn als de beroemde voetballers uit dat land, ze schreven en schrijven vaak wel even kleurige, creatieve en onderhoudende muziek. Maar wie denkt dat de Braziliaanse muziek ophoudt met Villa-Lobos, heeft gerekend zonder bijvoorbeeld Carlos Gomes (1836-1896) die in 1870 de opera Il Guarany schreef, Mozart Guarneri (1907-1993) die zich in diverse genres uitte, Ernesto Nazareth (1863-1934) die tango’s naliet, Radames Gnattali (1906-1988) die kamermuziek en pianowerken componeerde en Jaime Ovalle (1894-1955) die liederen op zijn naam bracht. 

Maar tot hen behoort ook Alberto Nepomuceno (1864-1920) die sinds zijn pianosonate op. 9 en de Suite antiga op. 11 uit 1893 wel wordt beschouwd als de vader van de Braziliaanse muziek. Hij studeerde in Rome, Berlijn en Parijs, kende Brahms, was bevriend met Grieg en hielp de jonge Villa-Lobos aan een uitgever.

Maar in Europa is hij nagenoeg onbekend en dat is best jammer want hij droeg muziek bij aan allerlei genres (zie Wikipedia).

Blijkens deze piano-opname hanteert hij een idioom in de buurt van Schumann en Brahms, maar dat gebeurt heel bekwaam en heeft oorspronkelijke trekken. Alleen in Galhofeira (scherzo) valt hij even terug op de populaire nationale stijl van de ritmisch sterk geprofileerde maxixe die we ook terugvinden in Milhauds Saudades do Brasil.

Dat Nepomuceno pianowerken voor de linkerhand schreef, is te verklaren door het feit dat zijn pianospele dochtertje zonder rechterarm werd geboren.

Maria Inês Guimarăes geeft getrouwe muzikale afbeeldingen van dit attractive repertoire en had hooguit iets meer overtuiging, verbeelding en gevoel voor verdere precisering en nuancering mogen tonen.