Nenov: Pianoconcert; Ballade voor piano en orkest nr. 2. Ivo Varbanov met het Schots nationaal orkest o.l.v. Emil Tabakov. Hyperion CDA 68205 (64’46”). 2016

Aandacht voor de Bulgaarse componist en pianist Dimitar Nenov (1901-1953) wiens bekendheid lang beperkt bleef tot de wereld achter het IJzeren Gordijn en die tenslotte in ongenade viel bij het regime omdat zijn muziek ‘was beïnvloed door westers modernisme’. Of men zijn stijl typisch Bulgaars kan noemen, is de vraag. Eerder lijkt deze op een amalgaam van Busoni, Bartók, Szymanowski en Enescu.

Zijn pas onlangs gepubliceerde Pianoconcert uit 1932/6 wordt in het programmaboekje omschreven als een ‘kathedraalachtig bouwwerk’ van zo’n drie kwartier lengte met een eerste deel in sonatevorm, het tweede deel in variatievorm en een scherzo als finale. Het is werkelijk een monumentale, bij vlagen haast neurotische compositie uit één stuk. De stijl is een combinatie van laat-romantisch en gedurfd modernistisch en het wordt de solist geenszins makkelijk gemaakt. 

De ongeveer 22 minuten durende Ballade uit 1942 heeft een uitgesproken rapsodisch karakter en begint als een pastorale idylle om in een koortsachtige climax zijn hoogtepunt te bereiken. Bulgaarse dansinvloeden bepalen het karakter. 

De in Londen gevestigde Bulgaarse pianist Ivo Varbanov zorgde ervoor dat deze werken in druk verschenen en hij mag worden geroemd als een ideale vertolker van dit idioom die het orkest tot grootse prestaties inspireerde. Deze muziek was het (her)ontdekken waard, zeker in zulke geweldige interpretaties die buiten het kader van Hyperions reeks ‘Het romantisch pianoconcert’ vallen