Nielsen: Klarinetconcert; Aho: Klarinetconcert. Martin Fröst met het Lahti symfonie orkest o.l.v. Osmo Vänskä. BIS SACD 1463 (54’00”). 2006

In zijn klarinetconcert omarmt – of parodieert – Nielsen de onsentimentele hoekigheid van eertijdse modernisten als Stravinsky. Het stuk biedt zo’n zijn problemen in handen van een stel onervaren of matige vertolkers, maar met een klarinettist van het slag van een stijlvol alleskunner als Fröst wordt het opgepoetst tot een juweeltje. Met alle respect voor eerdere vertolkers als Lemmser (EMI), Schill (BIS) en Hilton (Chandos) weet hij op briljante wijze de harde kern van het werk op uiterst briljante wijze te treffen. Zijn timbre is heel kleurig en hij weet even met even veel aplomb uitdrukking te geven aan de uitbarstingen van bravura als aan de milde, overpeinzende en haast improviserende momenten uit het werk.

Het klarinetconcert van Aho ontstond op verzoek van Fröst nadat hij in 2003 de Borletti-Buitoni prijs had gewonnen en het prijsgeld aan een opdrachtwerk wilde besteden. Het stuk uit 2005 bestaat uit vijf delen die zonder onderbreking in elkaar overgaan. Opnieuw toont de in 1949 geboren componist zich hier een uitgesproken muzikale persoonlijkheid. Zijn oeuvre groeit gestaag en is heel afwisselend en boeiend. Het nieuwe werk getuigt van veel verbeeldingsvolle intensiteit, meteen al in het stormachtige eerste deel. Maar beluister ter kennismaking vooral het exuberante derde deel. Op heel virtuoze wijze lijken we hier wel een herboren Tijl Uilenspiegel van Strauss te ontwaren die bezeten is van innerlijke demonen, waarna in het daarop volgende adagio de rust als in een stille overpeinzing terugkeert en de Epiloog een geheimzinnig slot betekent. Binnen een half uur wordt een heel scala aan expressie, vertolkt door een sublieme kunstenaar die als klarinettistische gouddelver (en rattenvanger van Hameln) optreedt. Ook de opnamekwaliteit is van de bovenste plank. Bij zoveel fraais is het haast jammer dat het plaatje na 54 minuten is uitgespeeld