Nielsen: Vioolsonates nr. 1 in A op. 9 en 2 op. 35; Prelude en thema met variaties voor soloviool op. 48; Preludio e presto voor soloviool op. 52. Tue Lautrup en Jens Elvekjaer. Da Capo 8.226065 (71’37”). 2007

Het mag dan wezen dat de jonge Carl Nielsen leerde om viool en piano te spelen, hoe ver hij het daarin bracht is onbekend. Later, in 1882 voltooide hij wel een Vioolsonate in G FS 3b, maar die telt niet helemaal mee. Serieus werd het pas in 1895 met de officiële Sonate nr. 1 op 9 FS20, veel later, in 1912, gevolgd door nr. 2 FS 64. Daarmee bewees hij in ieder geval dat hij goed raad wist met beide instrumenten.

De Sonate nr. 1 bezit met zijn puntige, heftige en in harmonisch opzicht nogal schurende karakter een hoog octaantal. De drie ongeveer even lange delen klinken heel intens en in het andante verslapt die intensiteit feitelijk niet.

De jaren later ontstane sonate is rustiger, evenwichtiger, dus ook toegankelijker. En de solostukken, die werden geschreven voor de Hongaarse violist Emil Temanyi, de echtgenoot van Nielsen dochter, klinken ineens heel melodieus en plezierig, maar eisen het ultieme aan virtuositeit van de virtuositeit van de vertolker, zeker in de acht variaties en het Voorspel en presto.

Al deze werken krijgen hier een briljante, effectieve interpretatie. Vooral de nog jonge Tue Lautrup wekt bewondering. De opname geeft dit alles realistisch weer.

Van de Sonates bestaan eerdere, andere opnamen, bijvoorbeeld van Telmanyi/Christiansen (Danacord 360/62), Hansen/Bevan (Kontrapunkt 32231), Mordkovitch/Benson (Chandos CHAN 8598), Elbaek/Mogensen (Kontrapunkt 32200) en Demertzis/Asteriadou (BIS CD 1284), maar waarom verder zoeken wanneer deze cd zo goed is?