Ogerman: Sarabande-Fantasie; Duo lirico; Preludio and chant; Nightwings. Yue Deng (v) en Jean-Yves Thibaudet (p). Decca 475.8400 (65’22”). 2006

De enigszins wereldvreemde Duitse componist, pianist en arrangeur Claus Ogermann (1930-2016) was een multitalent dat zich even makkelijk bewoog in de wereld van de klassieke muziek, jazz, bossa nova, pop, rock, musical en filmmuziek. Dit zou kunnen betekenen, dat hij in al die genres slechts een randverschijning was, maar dat blijkt we mee te vallen.

Sinds eind jaren zeventig legde hij zich vooral op compositie toe met de bedoeling ‘de luisteraar te raken – twaalf noten reeksen dien slechts om kleur te scheppen, Mijn enige bedoeling is om de emoties van de luisteraar te wekken’.

In de Sarabande-Fantasie horen we de oorsprong als statige dans in driedelige maatsoort met het accent op de tweede tel maar matig terug. De melancholie sfeer van die dans blijkt voor hem belangrijker. De piano akkoorden aan het begin hebben meer van Bill Evans dan van Corelli of Händel en het muzikale klimaat is erg vrij en rapsodisch. Er is een langgerekte raccontando (verhalende) vioolsolo.

Van dit werk bestaat ook een versie voor viool en orkest, die in 1982 door Aaron Rosand voor Koch is opgenomen (36452-2).

Daarentegen begint het  Duo lirico met een vrij extroverte dialoog tussen beide spelers en wordt in het aantrekkelijke tweede deel een tangoritme ontwikkeld. Het derde deel is een melancholieke langzame wals, terwijl de viool met de nodige bravura voor energie zorgt in de finale.

In Preludio and chant staan opnieuw virtuoze brille en een gevoel voor mysterie tegenover elkaar. De onderliggende lyriek van Ogermans werk herinnert soms even aan Messiaen, maar de Duitser heeft een eigen stem, waarin de viool serene en haast extatische hoogten bereikt en de piano plechtige akkoorden bijdraagt.

Het recital eindigt vredig met het nocturne-achtige Nightwings waarin de viool wederom ten hemel stijgt.

Al deze stukken krijgen hier een voorbeeldige, echt boeiende uitvoering.