Ordonez: Symfonieën Brown I nr. 82 in Bes, Brown I nr. C 13 in C, Brown I nr. F 12 in f, Bown I nr. D 5 in D. L’Arte del mondo o.l.v. Wener Ehrhardt. Duitse Harmonia Mundi 88985-44185-2 (57’36”). 2017

Ordonez: Symfonieën Brown A4 inn A, Brown Gm7 in g, Brown C 2 in C, Brown Bm 1 in b. Brown Gm 8 in g. Toronto kamerorkest o.l.v. Kevin Mallon. Naxos 8.557482 (61’52”). 2004

In het rariteitenkabinet van onbekende componisten neemt   de Wener Johann Karl von Ordonez (ook wel gespeld als Ordoñez) die leefde van 1734-1786 een bijzondere plaats in. Mogelijk werd hij als oneigenlijk kind in de lagere Weense adel geboren waardoor hij geen belangrijke maatschappelijke functie kon vervullen en zelfs geen beroepsmusicus kon worden. 

Toch leverde hij als begaafd amateur een belangrijke bijdrage aan het Weense muziekleven in de tweede helft van de achttiende eeuw. A. Peter Brown die zijn talloze werken catalogiseerde, schreef over hem in het Haydn Jaarboek 1981. Hij moet ook een begaafd violist zijn geweest en in biografieën van Haydn duikt zijn naam regelmatig op. Net als die was hij een veelschrijver van symfonieën met meer dan zeventig op zijn naam. Maar hij componeerde ook een Vioolconcert, wel 27 strijkkwartetten en een op Esterhazy opgevoerde parodie opera Alceste. Sommige werken van hem werden aanvankelijk toegeschreven aan J.C. Bach of Vanhal. Het muzikale gemiddelde plaatst hem ook in de buurt van Stamitz en Dittersdorf, geen slecht gezelschap.

De symfonieën zijn in de gebruikelijke vierdelige vorm en worden gedomineerd door de strijkers met af en toe mooie solotrekjes van  hobo’s en hoorns. In melodisch opzicht is het materiaal misschien niet zo interessant, in ritmisch en harmonisch opzicht wel. Elegantie is troef, naar diepzinnigheden zal men vergeefs zoeken. Typisch speelmuziek.

Op dit tweetal cd’s wordt in goede, representatieve verklankingen een aardig beeld van de componist gegeven. Goed dat we zo aangenaam kennis met hem kunnen maken.