Ozzard-Low: Pianosonate nr. 2; Solo altvioolsonate In opposition. Andrew Zolinsky (p) en Elisabeth Smalt (va). Kairos KAI 15067 (66’ 50”). 2019

De Britse componist Patrick Ozzard-Low (1958) ontdekte als twintigjarige de Pianosonate van Jean Barraqué in 1978 en dat was aanleiding om een paar jaar tot diens dood in 1981 te gaan studeren bij Bill Hopkins, de enige Engelse leerlin en vurige adept van de bijzondere Franse componist met zijn eigen absolute serialisme. Daarin had deze een eigen vorm van toonreeks constructie en combinatietechniek ontwikkeld die hij als ‘klankvelden’ bestempelde, reeksen van toonhoogtes zonder vaststaand register in plaats van variabele octaven die zoel tonaal als atonaal verder kunnen worden ontwikkeld. Dat leidde tot een eigen, beter toegankelijke klanktaal.

Dit wordt aangetoond in de eendelige, maar in vijf secties verdeelde Pianosonate nr. 2 die gelukkig door Andrew Zolinsky stevig, maar ook van enig gevoel voorzien uitvoert. 

De Altvioolsonate is eveneens eendelig en ongeveer een half uur lang met wat onderverdelingen en een opbouw uit fragmenten die tot een bijzonder geheel voeren dat niet alleen een monoloog is. Ook dit is een in alle opzichten heel veeleisend werk en het is knap en gedurfd van de Nederlandse altvioliste Elisabeth Smalt, die is gespecialiseerd in eigentijdse muziek, lid is van het ensemble Oxalis, het Prima strijktrio, het Nepomuk fortepiano kwintet en eerder werken van Radulescu, Tenney, Harrison, Denyer, Hirs en Partch in Nederland introduceerde dat ze dit nieuwe meervormige hoogstandje zo geslaagd uitvoert.