Oswald: Pianoconcert in g op. 10; Napoleão: Pianoconcert nr. 2 in es op. 31. Artur Pizarro met het BBC Nationaal orkest Wales o.l.v. Martyn Brabbins. Hyperion CDA 67984 (67’11”). 2013

 

In aflevering 64 van de reeks ‘Het romantische pianoconcert’ van Hyperion worden de Braziliaanse componist Henrique Oswald (1852 - 1951) en de Portugese componist Alfredo Napoleão (1852 - 1917) uit de vergetelheid bevrijd. Zij waren tijdgenoten, maar hadden een heel verschillende loopbaan.

Oswald werd geboren in Rio de Janeiro, studeerde piano bij Giuseppe Buonamici in Florence, bleef daar dertig jaar, maar keerde in 1902 terug  naar Brazilië. Zijn oeuvre bestaat uit orkestwerken, kamermuziek, koorwerken en wat korte pianocomposities. Omdat zijn muziek doordrenkt is van de Franse romantische geest, kreeg hij van Arthur Rubinstein de bijnaam ‘Braziliaanse Fauré’.

Oswald schreef zijn uitgesproken romantische Pianoconcert in 1886 terwijl hij nog in Florence was en droeg het op aan zijn leraar. Maar het is niet Fauré, doch Brahms die bij het beluisteren opvalt. De componist had Liszt ontmoet in de tijd dat hij aan het concert werkte en dat had invloed op de virtuoze schrijfwijze. Na de zwierige gebaren uit het eerste deel vormt het lyrische en emotionele tweede deel het hart van het werk. De nogal manische finale heeft iets heel vrolijks.

Alfredo Napoleão dos Santos werd in Porto geboren, studeerde in Londen en ging rond 1869 naar Brazilië waar hij uitgebreide tournees maakte, maar keerde in 1882 terug naar Portugal. Zijn Pianoconcert nr. 3 ontstond rond diezelfde tijd. Het begint opvallend met een bijna twintig minuten durend donker getint en wat melancholiek andantino. Die sfeer wordt verbroken in het Litoffachtihe scherzo en een stormacht beginnende, maar statig en waardig eindigende finale.

Twee interessante en bekoorlijke Pianoconcerten van twee heel verschillende componisten die beide hun leven begonnen als wonderkind en zich daardoor niet van de wijs lieten brengen.