Oestvolskaya: Octet; Trio voor piano, klarinet en viool; Vioolsonate. Resp. Schönberg Ensemble o.l.v. Reinbert de Leeuw, Harmen de Boer (kl), Vera Beths (v), Reinbert de Leeuw (p). Et’cetera KTC 9000 (55’35”). 2003

Oestvolskaya: Vioolsonate; Trio voor piano, klarinet en viool; Duet voor viool en piano. Patricia Kopatchinskaya en Markus Hinterhäuser. ECM 481.10883 (68’02”). 2013

Dit zijn twee heel goede cd’s voor degenen die eens met he werk van Galina Oestvolskaya willen kennismaken en die willen ontdekken waar alle rumoer rond haar op slaat. Het repertoire biedt wel slechts een beperkt chronologisch inzicht omdat het zich slechts uitstrekt over de periode van 1949 tot 1964. Maar de vertolkingen bezitten de fanatieke intensiteit die een sine qua non is voor haar soort agonie communisme.

In de vroegste stukken hier is nog de invloed van Prokofiev en vooral Shostakovitch (haar leraar in Leningrad) te merken. De vertolkers maken de frisson van de aanvankelijk verboden muziek duidelijk.

Rond 1950 schreef de componiste een soort tot op het bot uitgebeende Spartaanse muziek die Shostakovitch als zijn invloed onderkende. Het Octet uit 1949/50 voor piano, 2 hobo’s, 4 violen en pauken is zo’n geval in kwestie. De climaxen bestaan uit haast angstaanjagende klappen.

Daarna is het Trio uit 1949 wat gematigder, net als de vioolsonate uit 1952, maar in het Duet uit 1964 wordt weer flink uitgepakt. De vleugel krijgt het voortdurend zwaar voor zijn snaren.