Pintscher: En sourdine; Tenebrae; Reflections on Narcissus. Frank Peter Zimmermann (v), Christophe Desjarding (va) en Truls Mørk (vc) met het NDR Symfonie orkest o.l.v. Matthias Pintscher. Kairos KAI 001258-2 (77’52”). 2006

Wanneer we deze cd van de in 1971 geboren Duitse componist Matthias Pintscher als exemplarisch beschouwen vanwege de de drie wat verborgen aangeboden concertante werken, kan worden opgemerkt dat hij alle oorspronkelijkheid de latente invloed van zijn leraar Henze duidelijker is dan die van Lachenmann. Als luisteraar moeten we daarvoor eigenlijk dankbaar voor zijn want Pintschers idioom is vooral lyrisch en expressief.

Het meest ambitieuze werk hier is uit 2005 waarin de cellosolist een fraaie dialoog aangaat met een volwaardig symfonie orkest: een stuk dat in alle opzichten formaat heeft en boeit.

Wat ingewikkelder gaat het toe bij Tenebrae (2001, duisternis) waar een subtiel versterkte altviool speelt met een klein, donker klinkend ensemble overeenkomstig de titel .

Een stuk luchtiger is En sourdine (2003) uitgevallen. De vorm is meer volgens het standaardmodel met fraaie melodielijnen van de soloviool boven een niet te massieve orkestinbreng.

Dat voor de realisatie van deze werken drie zulke voortreffelijke solisten ter beschikking stonden en dat de dirigent met het Hamburgse orkest zijn intenties goed weet te realiseren maakt deze uitgave tot een succes.