Pandolfi: Vioolsonates op. 3/1 ‘La Stella’. Op/3/2 ‘La Cetra’, op.3/3 ‘La Melana’, op. 3/4 ‘La Castella’, op. 3/5 ‘la Clemente’, op.3/6 ‘La Sabbatina’, op. 4/1 ‘La Bernabea’, op. 4/2 ‘La Viviana’. Op. 4/3 ‘La Monelia romanesca’, op. 4/4 ‘La Biancuccia’, op.4/5 ‘La Stella’ en op. 4/6 ‘La Vinciolima’. Andrew Manze en Richard Egarr. Harmonia Mundi HMU 90.7241 (79’59”). 1998

Over Giovanni Antonio Pandolfi Mealli (ca. 1630 - ca. 1670)   is weinig bekend. Hij lijkt niet meer dan een schaduwfiguur, werkte als violist in dienst van aartshertog Ferdinand van Oostenrijk toen in 1660 zijn vioolsonates op. 3 en 4 werden gepubliceerd en in 1669 volgde nog een reeks toen hij in Messina werkte. Als zijn op. 1 en 2 ooit hebben bestaan: teruggevonden zijn ze nooit. Mogelijk zijn ze in de Donau verdwenen toen daarop een schip verging dat de muziekbibliotheek van Innsbruck naar Wenen vervoerde.

Het dozijn sonates dat hier wordt aangeboden bestaat uit een mengeling van per chiesa en per camera modellen en alle dragen een persoonlijke opdracht aan een persoon mee, die soms van een korte uitleg is voorzien. Maar van tempo aanwijzingen zijn ze niet voorzien. Bijzonder zijn de figuraties van de snelle delen.

Andrew Manze en Richard Egarr zorgen voor opvallend virtuoze verklankingen van deze best uitzonderlijke muziek. Ze gaan ze met veel fantasie en gevoel levendig te lijf. Wie een goede indruk van dit moois wil krijgen, moet La Clementine beluisteren, een deel met veel beheerst pathos. Bijzonder is ook La monella romanesca met zijn variaties op de basmelodie.

Daarmee was deze cd maximaal vol, zodat er geen ruimte meer was voor het enige andere overlevende stuk, de Sonate cio balletti ‘Il marcquetta’, een passacaglia voor 2 violen en continuo die in 1669 in Rome werd uitgegeven en waarvan blijkbaar nog geen opname bestaat.