Prokofiev: Symfonieën nr. 4 in C op. 112 met extra alternatief ‘vivace’ en 7 in cis op. 131  Bergen filharmonisch orkest o.l.v. Andrew Litton. BIS SACD 2134 (81’58”). 2015

Het lijkt erop dat Litton in Noorwegen bezig is aan een cyclus met de orkestwerken van Prokofiev. Die begon in 2012 met de symfonie nr. 6 en de suites Lt. Kije en Liefde voor de 3 sinaasappelen (BIS SACD 1994), werd vervolgd met nr. 5 en de Scythische suite (BIS SACD 2124). Wat dat betreft, neemt hij het daarmee op tegen Neeme Järvi (Chandos CHAN 10500, 4 cd’s), Theodore Kuchar (Naxos 8.509001, 9 cd’s met ook alle concerten), Seiji Ozawa (DG 463.761-2, 4 cd’s), terwijl Marin Alsop (Naxos) daaraan nog bezig is.

Maar de maatgevende vertolkingen van het zevental symfonieën door Valery Gergiev (Philips 475.7655, 4 cd’s) is nog nooit overtroffen. Gergiev biedt overigens ook de op de balletmuziek De verloren zoon gebaseerde vierde symfonie in de oorspronkelijke versie uit 1929 (op. 47) en de herziene uit 1947 (op. 112), maar dan beide compleet, terwijl Litton zich tot een deel beperkt.

Positief aan deze uitgave zijn vooral  de opnamekwaliteit en dat de opname afzonderlijk verkrijgbaar is. Litton toont zich een betrouwbare dirigent die steeds een gulden middenweg zoekt tussen expressieve uitersten. Afgezien van een paar kwestieuze momenten zorgt hij voor uitvoeringen waaraan weinig te kritiseren is. Hooguit hadden de Bergense blazers een wat donkerder toon mogen aanslaan. De langzame delen zijn het mooist geslaagd. Jammer dat de opnamen van Gergiev niet separaat zijn verschenen, maar dat feit geeft Litton wel betere papieren voor wie op zoek is naar een puik klinkende reeks.