Prokofiev: Symfonieën nr. 1-7. Sydney symfonie orkest o.l.v. Vladimir Ashkenazy. Exton EXCL 00099 (3 cd’s, 3u. 46’06”). 2009

Een grote mate van kennis van en ervaring met muziek van Prokofiev kan Vladimir Ashkenazy zeker niet worden ontzegd, maar om die in vrij korte tijd in Australië tijdens een aantal zaalconcerten op een in dit repertoire minder doorkneed heel goed, maar niet uitblinkend orkest over te dragen en uit te buiten is vers twee.

Hier, thuis, zouden we waarschijnlijk best tevreden zijn over de bereikte res

ultaten, maar de rivaliteit en de vergelijkingsmogelijkheden op cd gebied laten al gauw merken, dat deze niet kunnen concurreren met de beste eerdere series. Dat zijn in voorkeursvolgorde Valery Gergiev met het Londens symfonie orkest (Philips 475.7655) met beide versies van nr. 4, Karabits met het Bournemouth symfonie orkest (Onyx 4137, 4139, 4147 en 4153) en het Schots nationaal orkest o.l.v. Neeme Järvi (Chandos CHAN 8931-4).

Even van de gelegenheid gebruik makend: een mooiere Vijfde (de beste van het zevental) dan van Karajan (DG 423.216-2) is er eigenlijk nog steeds niet.