Potter:  Pianoconcerten nr. 2 in d en 4 in E; Variaties op een thema van Rossini nr. 1-13. Howard Shelley met het Tasmaans symfonie orkest. Hyperion CDA 68151 (73’57”). 2016 

Via deze uitgave kunnen we kennismaken met Philip Cipriani Hambly Potter (1792-1871), geboren in een Engelse familie van musici die in Engeland compositie en piano studeerde, concertreizen door Europa maakte als virtuoos en Mozartspecialist, daar Beethoven ontmoette die hem ‘compositietalent’ toeschreef, maar als pedagoog actief was en in die functie 27 jaar land directeur van de Royal Academy of Music.

Hij werd ook gewaardeerd als dirigent, componeerde een tiental symfonieën, een stel pianoconcerten, kamermuziek en pianowerken, maar stopte daarmee in 1837 omdat hij zichzelf in vergelijking met anderen niet goed genoeg vond. Zoveel zelfkritiek is spijtig want Potter was beslist talentvol; hij toonde een goed gevoel voor orkestkleur en had een vernuftig, dichterlijk gevoel voor harmonie.  

Aflevering 72 van Hyperions serie ‘Het romantisch pianoconcert’ is gewijd aan twee van Potters pianoconcerten en een variatiewerk. Pianoconcert nr. 2 is een wat bescheiden hommage aan Mozart nr. 4 in veel breder en grootser van opzet. Het zijn inderdaad de blazers die kleur verlenen een deze werken, maar er zijn ook aardige soli voor viool en cello. Bij het variatiewerk gaat het meer om pianistische bravoure. De muziek is best inventief en heeft veel esprit

Een beter pleidooi voor deze composities dan Shelley en zijn Tasmaniërs is niet eenvoudig voorstelbaar. Wie meer van Potter wil horen kan terecht met de Symfonieën nr. 8 en 10 door het Milton Keynes kamerorkest o.l.v. Hilary Davan Wetton (WEA DKP CD 9091) uit 1989.